HARUN YİĞİT / VADANDAS OSMAN'IN YERINE HOS GELDiNiZ


	HARUN YİĞİT / VADANDAS OSMAN'IN YERINE HOS GELDiNiZ

Harun YİĞİT-Vatandaş OSMAN


	Keskin’li Âşık HAYDARİ

BAĞREK DAĞI’NDAN AKDENİZ'E

Keskin’li Âşık HAYDARİ (Kaya ÖZLÜK)

Hayatı ve Tüm Eserleri

KAPAK ÇİZİMİ: Harun YİĞİT

Hazırlayan
Harun YİĞİT

TEŞEKKÜRLER

Âşık Haydari’ye omuz veren başta Kayseri’de Sabit İNCE hoca olmak üzere Şiirleri yeniden yazma konusunda bana yardımlarını esirgemeyen sevgili öykü yazarı Ali İrşi (İrşadi) ve Rukiye Orhan’a teşekkür ederim.

İletişim: yigit_harun@yahoo.de

KİTABIN İÇİNDEKİ KONULAR

1)ULUSAL ŞİİRLER

2)TOPLU ŞİİRLER

3)YÖRE VE BÖLGESEL ŞİİRLER

4)TAŞLAMALAR VE ELEŞTİREL ŞİİRLER

5)ÖĞÜT VE ÖNERİ ŞİİRLERİ

6)DEYİŞLER VE TASAVVUV ŞİİRLERİ

VASİYETİM

Bir meşe dibine mezarım kazın

Oturun yanıma bir bade süzün

Başımda taş varsa bir dörtlük yazın

İçinde çocuklar, köylerim olsun.

30 Yıllık uğraşımın tek amacı

Memleketimin güzelliği

İnsanlarımın mutluluğu

Politik hiçbir kaygım yoktur

Güzelliği över

Çirkini de yererim.

Memleketim Dünya inancım sevgi

Dilimde bulunmaz kötü söz sövgü

Silahımda bilim, mermisi aşktır

“Dünyaya bir gözle bakar dururum.”

SON ŞİİRİ

Palan Gerek

Vurdum duymaz olduk iy’ce

Yalan gerek bize yalan

Yük çekmeden eşimiz yok

Palan gerek bize palan

Anamıza her sövene

İnanır olduk dövene

Laf ile kendin övene

Yalan gerek bize yalan

Bol keseden atıyorlar

Ayrımcılık yapıyorlar

Memleketi satıyorlar

Talan gerek bize talan

Vatan millet ve Sakarya

Guya ezan bayrak var ya

Dost Haydari böyle der ya

Falan gerek bize falan

30 Ağustos 2014

ÖZGEÇMİŞİM

Asıl adım Kaya Özlük olup 1963 te bir Abdal Musa lokması ceminde tanıştığım Âşık Veysel’in bana köyümün adını mahlasım olarak vermesinden sonra Keskinli Haydarî mahlasını kullanmaya başladım.

10.Kasım 1938’de Keskin’e bağlı Haydardede köyünde dünyaya gelmişim. 1949 yılında Hasandede köyüne hizmetkâr olarak gittim. Hayat serüvenim de böylece başlamış oldu. Oradan ayrılıp 1949 yılında Keskin’e Avni Efendinin çiftliğine başladım. Burada Keskinli ustam Hacı Taşan’ı bol bol dinledim. O arada saz sevdam başlamıştı. Ellili yıllarda köye döndüm. Köyümüzde cemlerde usta âşıkların eserlerini çalıp söylemeye başladım. Bu arada Cingeli âşık Bektaş Gazeloğlu’nun yanında cem zakirliğini ilerlettim.

Babam Menderes döneminde muhtar olmuştu. Beni okula göndermedi. Okursam kâfir olacağımı, milletin başına dert olacağımı söylüyordu. Oysa olayın aslı benim çobanlık yapıp para kazanmamı istiyordu.

Askerlik dönüşü Ankara’da bir yetiştirme yurdunda bulaşıkçı olarak işe başladım. Burada tanıdığım şair Öğretmen Arif sayesinde Ankara Sanat tiyatrosunda bir akşam işi buldum. Burada Hasan Hüseyin ve onun gibi edebiyatçıustalarla tanıştım. 1974 te Çırakman başkanlığında Halk Ozanları Derneğini kurduk. Yine aynı yıl Pir Sultan Abdal oyununda küçük roller ve sazcı olarak bir yıl çalıştım. Eskişehir, Ankara, Diyarbakır cezaevi dinlenme tesislerinde zaman zaman dinlendim.

TRT Antalya Radyosunda Saffet Uysal onbeşe yakın öykülü türkü çalışmamı “Bu Toprağın Sesi” programında yayınladı. Dilek Doğan’da bitirme tezi olarak Keskinli Haydarî adlı çalışmasını Pamukkale Üniversitesinde kitap olarak yayınladı. Üç kızım bir oğlum var. İnsanları, doğayı, güzel olan her şeyi ve herkesi çok seviyorum.

Şu anda Halk OzanlarıVakfı üyeliğini ve kimliğini onurla taşıyorum.

Ben o dağların çocuğuyum. 1940 lı yıllardı. Çocuktum, çiğdemini kazdığım Bağrek Dağının tepesinde ören yıkıkları vardı. 20-25 hane kadar. Hele biri vardı ki oldukça büyük ve genişti. Bir gün merak ettim köyümüzün en yaşlı dedesi olan Yusuf Özlük dedeye sordum. “Dede, ören yerleri, mezarlık ve bir de büyükçe ören yerimiz var. Nedir bunlar?” dediğimde “Şimdi oldu oğul. Arkadaşlarını da topla gel anlatayım. Mevsim kıştı. Arkadaşları topladım yanına gittik. Ocakta tezek yanıyordu. Bizim dağların ürünü olan meşe palamudunu közleyip bize ikram ederken anlatmaya başladı.

Bakın Oğul, yıl 1517 de tahta geçen Selim önce babasını, sonra da iki kardeşini ve kardeşinin çocuklarını boğdurarak öldüren bir padişahtır. Safevi Devleti Hükümdarına şöyle bir mektup yazar. “Ey Şah İsmail, Seni pis Türk. Seni korkak Türkmen, Kızılbaş. Kelleni almaya geliyorum.”der ve (400000) Türkmen Alevi’sini katleder.

1200 lü yıllarda Orta Anadolu’yu Türkleştiren Ahmet Yesevi oğlu Kubbettin Haydar Sultan’ın türbesi Bağrek Dağının eteklerinde idi. Haydar Sultan’ın evlatları 1517 ye kadar 20-25 hane olmuşlardı. Onlar da –o zamanki gür ormanların içi olan– Bağrek Dağının tepesine göçmek zorunda kalmışlar.

Çocuklar işte o ören yerleri bizim atalarımızın mekânları. O mezarlık da atalarımızın mezarları. Büyük ören yeri de Cem Evidir. Aynı inançtaki komşu köylerden de oraya ibadete gelinirmiş. Özellikle Köprü köyünden… Onun için ben bu dağların çocuğuyum. Hayranım ormanına, kuşuna. Taşına, toprağına; Ambarlı Kışlasına, Tokalı köyüne, Esme Çeşmesine, Bağreğin tepesinden Köprü ovasının ve Kızılırmak’ın kıvrılarak akışına… Velhasıl Bağrek Dağına aitim. Onun için ben bu dağların çocuğuyum.

SOYUM-ŞECEREM

Küçüklüğümde etrafı yeşil meşe ormanlarıyla kaplı, güzellikler diyarı Bağrek Dağı eteklerinde Kayser Rum diyarında Bedahşan eli Keskin diyarına /kılcı/ Karapınar/ Bıyığın mezarı gibi Bizans yerleşim birimlerine Anadolu’yu Türkleştirmek için gelen Kubbettin Haydar’dandır neslim…

ATALARIMIN ANLATTIKLARI

Kubbettin Haydar Ahmet Yesevi’nin oğlu. Ondan gelen bie evlat, ondan doğan üç evlat Şeyh Musa, Şeyh İbrahim, Şeyh Yusuf. Bu üç insandan gelenler önce Kılcı’ya, sonra Bağrek Dağının başına, daha sonra da tekrar türbenin yanına sonra da şimdiki yerine yerleşirler.

Şeyh İbrahim’den Hasan Ali milleti lakabıyla anılan Deli Hasan, Yakup Kâhya ve Kolağası gibi isimlerden üremiştir. Cumhuriyet dönemi Özlük soyadını almışlar. Dokuz kardeşten biri olarak Asım’dan “Müdür Milleti” lakabıyla anılan Suna’dan doğmuşum.

Kaya ÖZLÜK (Âşık HAYDÂRİ)

BEN KİM MİYİM?

Neden, niçin, hangi sebeple olduğunu bilmiyorum ve halen öğrenmiş değilim ama

10 Kasım 1938 de Hacı Taşan’ın memleketi olan ben Âşık Haydâri’yi ve daha birçok Türkmen Ozanını yetiştiren eskiden Ankara, şimdi ise Kırıkkale’ye bağlı şirin mi şirin bir ilçe olan Keskin ilçesinin Haydar Dede (Bakanacak) köyünde anam Suna ve babam Asım Çavuş’un bir yanlışları sonucu doğmuşum.

Daha küçük yaşta 1946 da Hasan Dede köyüne bir Cıbır Ağa bozmasına hizmetkâr olarak kiralanmışım. O gün başlayan hayat serüvenimle bir dikilmişim ki ayağa o gün, bu gün halen bir sürüngen gibi ayaktayım.

SANATSAL YAŞAMIM

Hacı Taşan’dan etkilendim, saz öğrendim. Köyümüz bir Alevi-Bektaşi ve bir tekke köyüdür. Köyümüze gelen ozanları dinlemek ve –biri de Âşık Veysel olmak üzere- onlardan etkilenmenin sonucu saz ustası ve Âşık Veysel’in –köyümün adından dolayı- verdiği mahlasla Âşık Haydâri oldum,

Cem Zâkirliği, Âşık Bektaş Gazeloğlu’nun öğrettiği ve askerlikten sonra köyden kente kopuş, bir yetiştirme yurdunda iş, burada şair ve öğretmen Arif Aslan’la ve böylece edebiyat ve edebiyatçılarla ve de tiyatro ile daha sonra da Hasan Hüseyin ve Mumcu’lar gibi bir yığın güzel dost insanlarla velhasıl hayatın gerçek yüzü ile tanıştım.

Çırakman başkanlığında birkaç arkadaş Ozanlar Derneği’ni kurduk. Ankara Sanat ve Pir Sultan oyunlarında zaman zaman roller aldım. Diyarbakır sur içi, Ankara Ulucanlar ve Eskişehir gibi güzel illerin Ceza ve Dinlenme tesislerinde zaman zaman dinlenme olanağı bulabildim. Şimdi buradayım. Kendini insan gibi gören ve insanca düşünen herkese merhaba!

Kaya ÖZLÜK (Âşık Haydâri)

YAYINLANMIŞ ESERLERİM

1)Pamukkale Üniversitesi Fen ve Edebiyat Bölümünden Dilek Doğan 1998 Bitirme Tezi,

2)Cumhuriyet Türküsü isimli bir şiir kitabı (Yaşar Koç destekleyici) Kutlu Avcı matbaacılık,

3)Ozanlar Vakfı yayınlarından olan “Ozanlardan Bir Demet Antolojisinde (35) sayfa,

4)Cem Vakfı yayınlarından olan “Günümüz Alevi Ozanları” isimli eserde (40) sayfa.

“Son arzun nedir?” diye sorsalar;

“Paslanmış, kirlenmiş, çıkar hırsı ile dolmuş yüreklere sevgi, saygı dolsun, Bağrek Dağı ormansız kalmasın derim.

70 YILLIK SANAT HAYAT SERÜVENİMİ KAPATIRKEN…

Geçmişime biraz fazla takıldığıma sakın kızmayın. Amacım eskiyi irdeleyip de kavga ve nefret yaratmak değil; aksine o günlerden ders çıkartılmasıdır.

HORASAN HOYUNDAN

Aslım geldi Horasan’ın Hoyundan,

Neslimi sorarsan Haydar soyundan.

Sülâlem sulandı Bağrek suyundan

Ata yurdum olmuş Bağrek dağları.

Yürüdük de geldik ordan diz dize,

Yörük, Cerit, Türkmen dediler bize.

Yüzyılların ötesinde ötesinde bu gize

Ata yurdum olmuş Bağrek dağları.

Örenimiz Bağrek Dağının başında;

Hırçın dumanında, yalçın taşında…

Semah tuttuk boranında kışında

Ata yurdum olmuş Bağrek dağları.

Derken bu dizelerin bu coğrafyayı ne zorluklarla yurt edinildiğinin anlatımı olsa gerektir.

ÖZÜR BEYANIMDIR

Ben Kaya Özlük olarak yazmaya çalıştığım şiirlerimde zaman zaman hayali isimler kullandım. Bu da kendi köyümdeki bazı insanların isimleri ile örtüşür. Bunun için benden incinmiş olanlardan özür dilerim.

Aslında ben başkalarını hicvederken asıl kendimi hicvettiğime inanıyorum ama yanlış yaparak yaşayanlara söylediklerimin arkasındayım.

Şiir benim sevdam oldu. Dünyaya tekrar gelsem yine bu sevdaya kapılırdım. Çünkü bunun -kahve kültürü gibi- tembellikten daha iyi olduğuna inanıyorum.

SUNUŞ

Merhaba, binlerce merhaba sevgili dostlar. Ozanın dediği gibi “Ben nasılsa giderim ditmesine de adım kalır mı bilinmez.”

Yaşamış olduğum bunca yıl içerisinde ben de her duyarlı ve onurlu yurttaş gibi sorumlu olduğum çağıma ve insanlığa miras kalması gereken yani iyi ve güzel olanları övmeye ve katkı sunmaya çalıştım ama aklımın erdiğinden günümüze kadar da çirkinliklerin ve kötülüklerin –asla taviz vermeden- karşısında olmaya çalıştım.

“Neden?” derseniz, her namuslu yurttaş gibi ben de çocuklarıma ve torunlarıma tertemiz ve yaşanası bir dünya bırakabilmek için…

İzin verirseniz o düşüncelerime ilaveten bazı duyarlıklarımı da bu sunuşu okuyacak olan geleceğin umudu olan gençlere iletmek isterim.

Örneğin yaşadığı beldedeki tarihi kalıntıları, doğayı ve doğal güzellikleri yok edenleri, bu yüzden toprak anayı erozyona verenleri, o canım dağların öz yeri olan canlıları yok edenleri ve buna benzer binlerce yanlış yapanları hatta Bağrek Dağının göğsündeki atalarının mezar taşlarını bile saygısızca söküp gelenleri asla ve asla affetmiyorum.

Diyeceksiniz ki “Bu karşı çıkmanın bir bedeli oldu mu?” Elbette ki her doğruyu savunanların başına gelenler benim de başıma geldi. Örneğin köyümden kovulmalar ve zaman zaman muhtelif ceza evlerinde dinlenmeler gibi bedeller ödedim. Fakat bunca zaman içinde yanlış bir şey yapmadığıma inanarak geçmişimden ne benim ne de yakınlarımın utanacağı bir şey yapmadığım inancı ile asla pişman olmadım. Şimdi bile aynı şeyleri gözümü kırpmadan yaparım. Çünkü ben bir halk ozanıyım.

Bu sıfatı bana kendim vermedim. Bir şairin dediği gibi

“Ve ben bir ozanım. Ben yürek ve ben namus emekçisiyim. Önce sevmeye sonra da sevilmeye alışmaya çalıştım.”

Bu nedenle 10 Kasım 1938 – 10 Kasım 2011 Bu arada ödediğim bedeller hariç hiç kimseye verilecek bir hesabımın da olduğunu zannetmiyorum.

400e yakın şiir, 20nin üzerinde öykü ve öykülü türkü. (Bu arada TRT Antalya Radyosu araştırmacı emekçilerinden “Bu Toprağın Sesi” programcısı merhum Saffet Uysal’ı rahmetle anmayı bir görev biliyorum.) Pamukkale Üniversitesi Fen ve Edebiyat Öğretmenliğinden Sevgili Dilek Doğan’ın 1998 yılında –bir ciltlik- Bitirme Tezi… Cumhuriyet Türküsü isimli bir kitap… Şimdi de şu anda elinizde olan Bağrek Dağı Türküsü.

“Bağrek Dağı neresidir”? derseniz;

Toros’ların bir yavrusu olan bu dağlarımız Kırıkkale-Keskin ilçesinde, yani Orta Anadolu’nun tam ortasında Dinek Dağı, Çiçek Dağı ile kardeş bir vaziyette Haydar Dede köyü ve Orta Anadolu’yu Türkleştiren Haydar Sultan’ın 1200 yıllarında mekân tuttuğu yeşil, meşe ormanları ile bezenmiş etrafında 15 pare köyü barındıran bir yerleşim birimidir. Asırlardır yürekli insanı da, korkak insanı da bağrında saklar.

TÜRKÜLERİMİZ BİZİM SEVDAMIZDIR

Mustafa Kemal ve arkadaşları önderliğinde Kurtuluş Savaşı verip Ulus bir Devlet yaratan bir toplum olmamıza rağmen türkülerimize zaman zaman yenik düşeriz.

Nedendir bilinmez hep ağıt yakarız, türkü yakarız. Bunlara acılarımızı, tasamızı, sevincimizi, aşkımızı, sevgimizi, hatta gözyaşlarımızı bile yükleriz. Sonra da sıra gelir bunları kâh asker ocağına, kâh sılaya göndermeye… Gönderme araçlarımız öyle çoktur ki Irmaklar, başını taştan taşa vurarak çağlayan sular, ormanlar, bülbüller, turnalar, esen seher yelleri, dağlar oluverir bunlar…

Kimi zaman olur ki küseriz, sitem ederiz, kem zaman dağları delik delik deler kalburla toprağını eleriz, zaman olur yalçın taşlarına, hırçın dumanına sevgi duyarız. Kiminde yâre gitmek için dağlardan yol isteriz. Böyle uzar gider dağların türküsü… Eğer bunları tam anlatayım derseniz kitaplar doldurur. Dağların türküleri öyle güzel mekânlardır ki bu yerle yiğit ve yürekli insanlara da, korkak ve pısırık insanlara da onun o tertemiz olan, yüreğinde yemyeşil ormanlarının içinde yer vardır. –aynen bütün canlılara analık ettiği gibi- İşte Bağrek Dağı da bu dağlardan birisidir. Orta Anadolu’nun tam ortasında, Keskin-Haydar Dedi köyünü ve civardaki 15 köyü beslemektedir.

HÜSEYİN’İMİ BENDEN ALALI BAĞREK

Düşündükçe kan ağlıyor bu gözüm,

Hüsey’nimi benden alalı Bağrek.

Ben de bir anayım yanıyor özüm,

Öksüzüm bağrında kalalı Bağrek.

Gurbetin çilesi çekilmez güçtü,

Girip içmeliden suyunu içti.

On altı yaşında dünyadan göçtü

Sen sende çok yaşa çileli Bağrek.

Bağrek dağı seni nasıl kınayım,

Yanayım da ben bu derde yanayım.

Hiç insafın yok mu ben bir anayım,

Özlük bu sevdaya yeleli Bağrek.

NEDEN BAĞREK DAĞI TÜRKÜSÜ?

Buram buram Anadolu, buram buram Vatan koktuğu için… Buyamlı tepesi ile Esme çeşmesi ile Tokalı Çöğ ve İnenim Çöğü ile meşe ormanları ve yeşillik yaylaları ile Ambarlı kışlası, Büyük ve Küçük Domuzlusu ile Mercimek Pınarı ve erağlanı ile her yanından gürül gürül akan suları ile İnin önü ve Ağlayan Kayası ile saymakla bitmeyen güzellikleri ve de ata toprağım olan dağı, ovası, Sayacası, Sarı Deresi ile yazıyla, kışıyla, toprağıyla, taşıyla, ormanıyla, akar suyu, canlısıyla kekliğiyle, kuşlarıyla, canım Anadolu’mun bir yurt parçası olduğu için olsa gerektir.

Burçulu su, Keklik Asarı, Asar Kalesi, Kara Pınarı, Taşlı Tarlasıyla, Kurt ini ile tarihi kalıntıları ile Bıyığın Mezarı ile daha saymakla bitmeyecek kadar ve sayfalar dolusu eser meydana getirecek kadar güzellikte olan atalarımın ve benim de toprağım olduğu içindir.

Çeşitli uygarlıklara beşiklik ettiği içindir. Dahası Ahmet Yesevi oğlu Kubbettin Haydar Sultan’ın bizlere miras bıraktığı bir şirin mi şirin yurt köşesi olduğu içindir.bin altı yüzlü yıllarda yükseğinde atalarımıza ev sahipliği yaptığı içindir. Çaldıran savaşı sonrasında Yavuz Selim’in zulmünden kaçıp saklandığımız içindir.

Ne yazık ki içim acıyarak bir gerçeği de buraya aktarmak durumundayım. Bu günün genç ve duyarlı gençlerine diyorum ki: Bizden evvelkiler ve bizler yukarıda saydığım o canım güzellikleri tahrip ettik. Yaktık, yıktık, söktük, tarak dişi gibi olan ormanları, doğayı yok ettik. Sularını bağrından söküp söküp aldık. Kekliğini ve canlılarını yok ettik ama buna rağmen Haydar Sultan Anma Etkinliklerini bile 11 Ağustos 2002 tarihinde başlatan, bunca zorluğa rağmen ellerini taşın altına koyarak hayata geçiren, birbirini seven ve bir araya gelebilen bir nesil görevi bizden devralmışlardır. Bu nedenle yukarıdaki karamsarlığı bırakmak istiyorum. Umut dolu bir sevda ile tümünün gözlerinden öperek başarılar dilerim.

Dedim ya Bağrek Dağı Torosların kardeşi olup çevresindeki Çelebi Dağı, Dinet Dağı, Çiçek dağlarına da komşuluk, Köprü Köyü, Kara Keçili, Tilkili, Kepirli, İğdebeli, Müsellim, Konur, Cerit Kale, Danacı Obası gibi 15-20 kadar köye de analık yapar. Bir zaman Yakup Kahya, Avni Çavuş gibi yürekli insanlara da, bazı korkaklara da bağrında yer vermiştir. Her ne kadar biz insanlar tahrip ve yok etmeye çalışsak da dilerim yakın zamanda eski güzelliğine kavuştururlar onu bağrında yaşayanlar.

Yetmişli yıllarda görülen bir düşü, bir hayali iki bin iki yılında hayata geçirip bir sevdaya dönüştüren siz güzel köyümün yürekli gençleri önce sizlere omuz veren, destek olan bütün canlara binlerce teşekkürler ve binlerce de ozan yüreğimin yettiğince de MERHABA!

Haydar Dedeliler Kültür Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği adına bir kültür hizmeti olarak yine içinizden birisi olan, aynı havayı soluyan, Bağrek Dağının suları ve ekmeği ile büyüyen birisi olarak sizlerin gerçekleştirdiği ve böylece geleneksel hale gelen bu kültür etkinliklerinizin benim yüreğimdeki yarattığı sevgi fırtınasını ve çocuklar gibi sevincimi siz canlarımla paylaşmak için bu “Bağrek Dağı Türküsü” isimli eserimi sizlere ithaf etmek istiyorum. Sevgi ve saygılarımla..

BİZİ ANLAMADI BİZİM KÖYLÜLER

Yetmişli yıllarda bir dernek kurduk,

Turizm, tanıtma adını verdik.

Toplanıp bir heyet biz köye vardık

Bizi anlamadı bizim köylüler.

Bizim gayemizse insan sevmekti,

Haydar Sultan kültürünü yaymaktı.

Turizmde ön plana koymaktı,

Bizi anlamadı bizim köylüler.

Gelin ey erenler dertleşek dedik,

Önlerine bir de prıje koyduk.

Çıkarcılar için köyden kovulduk

Bizi anlamadı bizim köylüler.

Elbet yürüyemez böyle bir kervan,

Gençler yetişiyor değişir zaman.

Bizim yaylada da gürleşir orman

Bizi anlamadı bizim köylüler.

İki bin ikide düş gerçek oldu,

On bir Ağustosta düğün kuruldu.

Bağrek dağın göğsü sevgiyle doldu

Bizi anlamadı bizim köylüler.

Âşık Haydâri’yim köyden kovulmuş,

İnat edip tekrar köyüne gelmiş.

Köyün muhtarları sanki kör olmuş

Bizi anlamadı bizim köylüler.

Dileri ki Bağrek Dağının ormanı, suyu ve yüreği göğsü gür ve özgürce sevgisiz kalmaz.

ÖZDEYİŞ

Hararet kordadır sacda değildir,

Keramet baştadır taçta değildir.

Ne ararsan kendi özünde ara

Kudüs’te, Mekke’de hacda değildir.

Sakin ol kimsenin gönlünü yıkma,

Gerçek erenlerin izinden çıkma.

Eğer insan isen ölmezsin korkma

Âşığı kurt yemez uçta değildir.

Gayret eyle nasibini almaya,

Gerçek ilmin deryasına dalmaya.

Boşa uzak gitme Hakkı bulmaya

Duvara ettiğin secde değildir.

Hacı Bektaş Veli

KARINCA DAYI

Bu destan Karınca Dayının şahsında bir sevdadır. Bir Anadolu gerçeğidir. Anadolu’nun sevinci, üzüntüsü, ağıtı ve türküsüdür. Güzel köyümün insanlarının ve Anadolu insanına armağandır.

O bir alaylı, o bir kırsalın, dağ köyünün mizah ustası olsa gerektir. Çünkü anamın kardeşi ve benim de dayım olması nedeniyle çocukluğumun bir bölümü onun yanında geçti.

Örneğin Bağrek dağının tepesinde Erağlan semtindeki o şirin mi şirin meşe ormanlarının içerisindeki Çaldıran savaşı dönemindeki atalarımızın yurt edindiği yerlerden kalma örenleri tarla yapıp aile fertleriyle birlikte kavun, karpuz yetiştirdiği günlerden bilirim.

NEDEN Mİ MİZAH USTASI

Karınca dayı bulunduğu her sohbette, düğünde, bayramda, bulunduğu her alanda söz sırası ona geldiğinde pek de müstehcen olmayan yarı şaka-yarı ciddi küfürle söze başlar fakat bunu da daha çok kendisi ile alay eder şekilde kullanırdı. Hem de büyük bir ustalıkla.

Onun yapmış olduğu şakalara insanlar gülerdi. Hatta küfürlerine de gülerlerdi ama söyledikleri çok düşündürücüydü.

O kendisi ile barışık bir insandı. O nedenle herkesle hoş olmayı severdi. Aslında onun kendisi ile alay etmesinin altında yatan nedense içinde yaşadığı toplumun duyarsızlığına, vurdumduymazlığına, üzerlerine ölü toprağı serpilmiş gibi doğal güzelliklerin yok edilmesine, dahası ise basit çıkar ilişkilerinden dolayı insanların yapmacık dostluğuna ve ikiyüzlülüğüne karşı mizahi yolla bir uyarısı idi.

KARINCA DAYI KİMDİR?

Kırıkkale, Keskin ilçesi, Haydar Dede köyü nüfusundan “Müdürlü Milleti” namı ile anılan, oldukça kalabalık bir nüfusa sahip olan namı-diğer “Özkan” soyadını taşıyan, kendi köy halkı ile birlikte çevre köylere de barış ve dostluk içerisinde kişi ve insan haklarına saygılı –benim de dayılarım olan– güzel bir insan topluluğudur. Çoğunluğu Kırıkkale’de olmakla beraber bu insanlarda ekmek davasına yurdun çeşitli yerlerine dağılmıştır. Karınca Dayı ise asıl adı Mehmet Özkan, namı-diğer Bektaş Çavuşun Mehmet. Ona halkın verdiği lakap ise (At karıncasını bilirsiniz işte ona benzetmekten dolayı) yaşlı kadınların verdiği şekilde Karınca. Kendisi yaşlanınca da

KARINCA DAYININ AİLE YAPISI

1-Mehmet dede ve eşi Altın

2-Bektaş Özkan ve eşi Gül Hatun

Çocukları ise: 1-Bayram, 2-Hüseyin, 3-Suna, 4-Kamer, 5-Mehmet, 6-Cabbar, 7-Meryem, 8-Altın

Bu güzel mi güzel sekiz insanı yetiştiren Bektaş Dedemin ben son zamanlarını bilirim. Köyümüzde cami falan yoktu. Cuma günleri damın başına çıkar (Tanrı Uludur) diye öz Türkçe ezan okurdu. Köyün cenaze işlerini de o yürütürdü. Dedemin Türkçe ezan okuması beni öyle etkilemiş olacak ki bu gün bile “Türkçe Ezan” sevdalısıyım. Dedem Cem evlerinde bile asla Arapça dua etmezdi. O tam bir cumhuriyet aydını idi.

İşte Karınca Dayı böylesine kendisi ile barışık bir ailenin Haydar Dede köyüne armağanıdır. Minyon tipli, teni azıcık sarıya çalardı. O minyon bedenin içinde ise öylesine bir yürek vardı ki sevgi dolu, dostluk, barış ve kardeşlik aşkı ile çarpan bir yürek…

Hatta bir ara avcılık yapmıştı. Onun avcılık yaptığı dönemleri köyümüzün nüktedanlarından Meşhur Kamber Emmi vardı. Kamber Emmi onu şöyle anlatırdı. Karınca Dayı avlayacağı hayvana tüfeği doğrultup ateş edeceği zaman eli tetiğe varırken “Değmesin Allah!” diye seslenirmiş. Bundan da anlıyoruz ki o pırıl pırıl bir yüreğe sahip.

Karınca Dayıyı anlatmak öyle sanıldığı kadar kolay değil. Böyle birkaç sayfaya sığması olası değil. Hele bir de (yaralayıp getirdiği) baykuş öyküsü var ki…

YARALI BAYKUŞ

Karınca Dayı bir gün tarladan eve dönerken karşısına çıkan iri yapılı bir baykuş çıkar. Karınca dayı yarı istekli, yarı isteksiz omzundan tüfeği çıkarıp ateş eder ve hayvanı kanadından vurur. Yere düşen hayvan uçamaz. Karınca dayı yanına vardığında görür ki baykuş yakalayıp yuvasına götüreceği bir serçeyi sımsıkı kavramış ve bırakmamakta ve karınca dayıya “Beni niye vurdun, yavrularım yiyecek bekliyor.” Dercesine bakmaktadır. Karınca dayı üzülür ve bir daha avcılık yapmayacağına yemin eder.

Yaralı baykuşu kucakladığı gibi doğru evine getirir ve onun kanadını köyümüzün kırık-çıkık ustası olan Yusuf Özlük dedeye tedavisini yaptırır. Baykuşu bir seneye yakın etle besler ve kulun kanadı iyi olur. Fakat hayvan bu arada evcilleşmiştir. Karınca dayı onu defalarca gidip doğaya bıraktığı halde hayvan her seferinde köye döner. Ben bilirim, biz çocuktuk, baykuş köyün içinde gezer dururdu, adeta köyün maskotu haline gelmişti.

Adın tarihe kaydetmek için anlattığım Karınca Dayı Destanı ile onun güzel anılarını bir parça da olsa ölümsüzleştirebilmişsem kendimi mutlu sayarım.

KARINCA DAYI DESTANI

Uzat ki elini öpeyim hele,

Sen bize hoş geldin Karınca Dayı.

Sakın ha sözümde arama hile,

Köyden biraz haber sorunca dayı…

Çalı içini ektiniz mi de hele,

Bağ-bostan iyi mi geldi ne hale?

Yeter Ana daha bakar mı fala,

Tekkenin ardına varınca dayı…

Ahmet Yesevi’den bir Türkmen boyu,

Feruz Emmi erken terk etti köyü.

Büyüyen çocuklar okusun deyi

Kırıkkale’ye dükkân kurunca dayı…

Irahmetlik Kamber Emmi var idi,

Karısı Zöhre’ye Motor der idi.

Çok hoş bir insandı, dosttu, yâr idi

Sığırı Kumlağa sürünce dayı.

Kör Bayram’ la Ummahan ’dan ne habar,

Sultan Bacı Nuh Emmiyle ne yapar?

Üssüğü’nen Arif yüksekten atar

Elleri beş-on kuruş görünce dayı.

Cıbırın Sülemen Allı’nın Kazım,

Durmadan çalışır kışın ve yazın.

Şeytan’ la Dadaş ’ın neyine lazım

Ağıla canafar girince dayı…

Unutmak mümkün mü Nuri Böle’yi,

Kadir’in Ali’yle Sabur Halayı…

Kulu Dayı yıktı mı Asar kaleyi

Balyozla mağraya varınca dayı…

Çok tatlıydı bizde komşuluk işi,

Çirli Musa ile Talip ombaşı.

Dayı’nın Ali’de bulunca beşi

Koşar mı zarları görünce dayı…

Melek Ahmet yaşıyor mu öldü mü?

Ayağının birine çorap buldu mu?

Bir Donkişot vardı ıslah oldu mu?

Fır fır Osman onu vurunca dayı…

Kâhya Tortlu “Şarap al için,” dedi.

Mete davulcudan yalel istedi.

Davulcu “Yaleli şu çalsın,” dedi

Çomağı davula vurunca dayı…

Ali edem şu Keskin’e vardı mı?

Parası var mıydı, ilaç aldı mı?

Hastaydı, derdine çare buldu mu?

Sıhhiye iğneyi vurunca dayı…

Can Güzel dedemiz Yusuf Ağadan,

Anlat hele dayım hastadan, sağdan…

Keklik asarından, inenin çöğden

Topal Veli taşı kırınca dayı…

Af dilerim dayı, ettimse hata;

Kart oğlan konaktan düştü alt kata.

Ava gider Seyit, Selim birlikte Mete

Kınalı tavşanı vurunca dayı…

Dayım selâm götür köyün gencine,

Dönüp de baksınlar hele bir düne…

Çok ağaç diksinler dağın göğsüne

Oturun gölgesinde serince dayı.

Eski hızlılardan çok azı kalmış,

Kimisi yaşıyor, kimisi ölmüş.

Kimi Arabistan’da ser hacı olmuş

Muhammet’e yüzün sürünce dayı…

Çocukluk aşkımken sevdiğim kıza,

El ele tutmadan olduk biz bize…

O da çekip gitti köprüden yüze

Komşular düğünü kurunca dayı…

Dost Haydâri köylüm kardeşim benim,

Bana kızanlardan özür dilerim.

Küsmesinler bana ismin yazmadıklarım

Gerçekler bu sırra erince dayı,

Barış, dostluk yerin bulunca dayı…

İşte güzel köyümün güzel destanıdır bu. Sevinci, üzüntüsü ve bütün güzellikleri ile Can Köyüme ithaf olunur.

ŞİİR NEDİR ÇOCUKLAR?

Şiir bütün yaşanmış sevdadır, bir orman ve ormanlar silsilesidir.

Şiir yaşadığımız dünyanın ve doğanın sırtından hiç çıkmamasına giydiği gelinlik gibidir.

Şiir silah üretenlerin yetim ve sakat bıraktığı çocukların gözyaşının dindiğinde insana verdiği mutluluktur.

Şiir dünyayı kan gölüne çeviren uluslar arası kirli istihbarat ve mafya örgütlerinin yüzüne tükürecek kadar açık sözlü, onurluca ve de haysiyetlice bir duruştur.

Şiir yalakalık yapmadan iyinin ve güzelin yanında; çirkinin ve kötünün karşısında dimdik ayakta durabilme sevdasıdır.

Bu kitaba omuz veren; hazırlanmasında, dizgisinde ve baskısında emeği geçen her cana çok teşekkür ederim

Bu benim elli yıllık kahve kültürü yerine boş zamanımı değerlendirdiğim çocuklarım gibi ve bütün çocuklar gibi değerli olan şiirlerimdir.

Silahım sevgimdir benim,

Mermisi övgümdür benim.

Cananıma teslim canım,

İşte geldim gidiyorum.

CUMHURİYET TÜRKÜSÜ

Atamızın emaneti,

Cumhuriyet türküsüdür.

Hoş görmeyiz ihaneti,

Cumhuriyet türküsüyüz.

Türk Gençliği ellerinde,

Yükselecek dillerinde.

Her dem taze güllerinde

Cumhuriyet türküsüyüz.

Kara Fatma, Zeynep ana;

Hizmet etti bu vatana.

Söyleyelim kana kana

Cumhuriyet türküsüyüz.

Kanımızla çamur kardık,

Yıkılmayan duvar ördük.

Onun için canlar verdik

Cumhuriyet türküsüyüz.

Mermi taşır kadınlardan,

Şehitlerden yetimlerden…

İlham aldık biz onlardan

Cumhuriyet türküsüyüz.

Anadolu ozan dolu,

Bükülür mü çelik kolu.

Haydarî’nin giden yolu,

Cumhuriyet türküsüyüz.

19 MAYIS DESTANI

19 Mayısta Samsun’a vardık,

Ankara burcuna diktik bayrağı.

Amasya, Erzurum, Sivas’ta durduk;

Ankara burcuna diktik bayrağı.

Kadınlar öküzü kağnıya koştu,

Çocuğu sırtında toprağa düştü.

Nice koç yiğitler canından geçti,

Ankara burcuna diktik bayrağı.

Bu yapının temelini biz ördük,

Bir karışı için zor günler gördük.

Dünyaya özgürlük mesajı verdik,

Ankara burcuna diktik bayrağı.

Meclise döndürdük köhne sarayı,

Burada güldürdük bahtı karayı.

Başkent ilan ettik bu Ankara’yı,

Ankara burcuna diktik bayrağı.

Özgürlük Ata’nın karakteriydi,

Bağımsız düşünür milletin ferdi.

Atam seğmenlere meşale verdi,

Ankara burcuna diktik bayrağı.

Yurdumun gençleri buraya kadar,

Geçmişten alacak nice dersler var,

Sen Anadolu’sun Keskinli Haydar,

Ankara burcuna diktik bayrağı.

YUMRUĞUMU

Yurdumun üstünde kara bulutlar,

Onun için sıktım ben yumruğumu.

Sanmasınlar bitti bütün umutlar,

Onun için sıktım ben yumruğumu.

On dokuz Mayısta Samsun’a vardık,

Ulusça birleşip el ele verdik.

Çarpışanı övdük kaçanı yerdik,

Onun için sıktım ben yumruğumu.

İşgale uğrar mı hiç Anadolu,

Buna izin vermez evlisi, dulu.

Savaşmaktan geçer barışın yolu,

Onun için sıktım ben yumruğumu.

Bu yapının temelini kurmaya,

Yeni nesli öğretmene vermeye,

Daha uygar bir Türkiye görmeye

Onun için sıktım ben yumruğumu.

Memleket emanet genç nesillere,

Mustafa Kemal’den kaldı bu töre.

Haykırırım dilim döndüğü sıra

Onun için sıktım ben yumruğumu.

Bu güne zor geldik hey bre ahmak,

Dönüp Anıtkabre yaşayana bak.

Keskinli Haydar2ım olamaz tutsak,

Onun için sıktım ben yumruğumu.

SOR DA ÖYLE GEL

Tanımak istersen bizi kardeşim,

İnsan yüreğine sor da öyle gel.

Yurtta ve dünyada sulhu düşlersen,

Mustafa Kemal’e sor da öyle gel.

Ana yurdun temelini biz ördük,

Kadınlı, erkekli harcını kardık.

Ekmeğe buğdayın rengini verdik,

Yetmişlik ebene sor da öyle gel.

Yaşlımız, gencimiz verdik el ele;

Kağnılarla vardık gidilmez yola.

Sorma be kardeşim bizleri ele,

Birazcık kafanı yor da öyle gel.

Laiklikten asla ödün vermeyin,

Onu korumaktan geri durmayız.

Felsefemiz dostluk, onur kırmayız;

Doksanlık dedene sor da öyle gel.

Ünlenir sözleri bütün bütün her dilde;

Güzelliği vardır bülbülde, gülde…

Yaşar Ankara’da o anıt belde,

Bunu Türk halkına sor da öyle gel.

Dikilmiştir uygarlığın fidanı;

Duymayan, görmeyen anladı bunu.

Susar mı hiç Cumhuriyet ozanı,

Keskinli Haydar’a sor da öyle gel.

GEREK GÖRÜRÜM

Özgürlük Ata’nın karakteriydi,

O yüzden övgüye gerek görürüm.

Özgürlükle bilim teh rehberiydi,

O yüzden övgüye gerek görürüm.

Otuz Ağustosta yürüdü önden,

Yarını kurarken ders aldı dünden.

Tüm dünyaya örnek oldu bu yönden,

O yüzden övgüye gerek görürüm.

Başkent Ankara’da Meclisi kurdu,

Egemenlik ulusundur buyurdu.

Kadınlar köleyken hakkını verdi.

O yüzden övgüye gerek görürüm.

Büyük nutku yazdı genç nesillere,

Emanet bıraktı emin ellere.

Laiklik türküsü oldu dillere

O yüzden övgüye gerek görürüm.

Bir çabası yoktu barıştan başka,

Dünya hayran kaldı ondaki aşka.

Yüzyılın dehası, görseydim keşke;

O yüzden övgüye gerek görürüm.

Keskinli Haydar’ın yürür izinde;

Vatanımın dağlarında, düzünde.

Aydınlık var Atatürk’ün gizinde,

O yüzden övgüye gerek görürüm.

OZANLAR

Zafer sonrasında bizim yaylada,

Devrimlerin bekçisidir ozanlar.

Genci, ihtiyarı hepsi birlikte

Devrimlerin bekçisidir ozanlar.

“Yurdun efendisi köylüdür.” dedi.

Anayurdun temelini o ördü.

Sanatkâra yüreğinde yer verdi,

Devrimlerin bekçisidir ozanlar.

Tarımla sanayi giyimde devrim,

Ulusal kalkınma böyledir görün.

Yiğidin hakkını yiğide verin,

Devrimlerin bekçisidir ozanlar.

Yakıldı yurdumda kültür ateşi,

Buna destek verdi bizde her kişi.

Bulutları kovduk, aldık güneşi

Devrimlerin bekçisidir ozanlar.

Merhaba sizlere tüm Kemalistler,

Bizden örnek aldı mazlum uluslar.

Şaşırıp kaldılar emperyalistler,

Devrimlerin bekçisidir ozanlar.

Dikilince uygarlığın fidanı,

Bağımsızlık için verdik bin canı.

Susar mı hiç Cumhuriyet ozanı,

Devrimlerin bekçisidir ozanlar.

Keskinli Haydar’ım aydınlık yarın,

Barışla dostluğa güzeldir derim.

Karşısında durur tüm yobazların

Devrimlerin bekçisidir ozanlar.

TÜRKÇE DİLİMİZ

Tüm dünyaya anlatayım Türklüğü;

Laiklik ilkemiz, Türkçe dilimiz.

Ne Turancı ne de kafatasçıyız

Laiklik ilkemiz, Türkçe dilimiz.

Arapça değildir bizim dilimiz,

Hakiki mürşitte ilme verdik hız.

Tanrı bizimledir, bizdedir o giz;

Laiklik ilkemiz, Türkçe dilimiz.

Taassubu yıktık ta yirmi üçte,

Şehit dullarıyla, yetimler işte.

Doğuda Ağrı’da, batıda Kaş’ta;

Laiklik ilkemiz, Türkçe dilimiz.

Kubilaylar şehit verdik bu yolda;

Yağan yağmurlarda, kükreyen selde...

Yurdun her yanında ilçede, ilde

Laiklik ilkemiz, Türkçe dilimiz.

Biz ozanız avaz avaz bağırırız,

Çalar sazı coşar türkü çağırırız.

Güneş gibi şafaklarda ağarırız,

Laiklik ilkemiz, Türkçe dilimiz.

Keskinli Haydar’ım unutma dünü,

Bu memleket nice emek ürünü.

Ne kadar anlatsam az gelir bunu,

Laiklik ilkemiz, Türkçe dilimiz.

CUMHURİYET KURMAK İÇİN

İstanbul’dan yola çıktık,

Cumhuriyet kurmak için.

Bağnaz düşünceyi yıktık,

Cumhuriyet kurmak için.

Kağnılar yola dizildi,

Afyon’a doğru süzüldü.

Tarih bunu böyle yazdı,

Cumhuriyet kurmak için.

Tünektepe’ye varıldı,

Kocatepe’de duruldu.

Yıkılmaz duvar örüldü,

Cumhuriyet kurmak için.

Ankara’nın seğmenleri,

Aydın, Muğla efeleri.

Sağlam çattık temelleri,

Cumhuriyet kurmak için.

Keskinli Haydar der: Yârim,

Bağımsızlık karakterim.

Diyenleri pek severim

Cumhuriyet kurmak için.

23 NİSAN

Dünya Çocuk Bayramıdır,

Atatürk’ün emri ile.

Herkes onun hayranıdır,

Atatürk’ün emri ile.

Bu gün çocuklarız ama

Bizi büyümezler sanma.

Göl oluruz damla, damla;

Atatürk’ün emri ile.

Gönlümüzde kin bilmeyiz,

Biz bize düşman olmayız.

Yerimizde hiç durmayız,

Atatürk’ün emri ile.

Bırakın da oynaşalım,

Birbirimiz kaynaşalım.

Dünya ile barışalım,

Atatürk’ün emri ile.

Savaşlardan ders alalım,

Büyüsek de dost kalalım.

İlimde birlik olalım

Atatürk’ün emri ile.

Herkesin kutsaldır canı,

Dökülmesin insan kanı.

Bırakalım silahları,

Atatürk’ün emri ile.

Bakmayınız rengimize,

Hep benzeriz bizler bize.

Haydari kurbandır size,

Atatürk’ün emri ile.

ANKARA

Dikmen sırtlarından girdi,

Coşkulu bir ulus gördü.

İşte o gün karar verdi,

Başkentimiz Ankara’dır.

Atam girdi Ankara’ya / Güneş doğdu her tarafa.

Ankara’da hazırlık var,

Gölbaşı’nda doğdu bahar.

Seğmenlerle saldı haber,

Başkentimiz Ankara’dır.

Atam girdi Ankara’ya / Güneş doğdu her tarafa.

Ankara’ya meclis kurdu,

Mebusanı orda derdi.

Ulusal bir karar verdi,

Başkentimiz Ankara’dır.

Atam girdi Ankara’ya / Güneş doğdu her tarafa.

Ankara’da kale, hisar;

Burçlarına bayrak asar.

Bıraktı bir ölmez eseri

Başkentimiz Ankara’dır.

Atam girdi Ankara’ya / Güneş doğdu her tarafa.

Keskinli Haydar umutlu,

Türk ulusu olsun mutlu.

Bayramımız olsun kutlu;

Başkentimiz Ankara’dır.

Atam girdi Ankara’ya / Güneş doğdu her tarafa.

MARŞAL YARDIMI

Yıl dokuz yüz elli ters rüzgâr esti

Hayretle bakıştık geldik göz göze.

Ne vardı Kore’de ne için gittik?

Aklı eren varsa versinler bize…

Düğün değil, bayram değil enişte;

Neden baldızını öper dönüşte?

Herhalde bir oyun vardı bu işte

Marşal yardımları verildi bize.

Barış gönüllüsü gezdi diyarda,

Ülkemin kuzusu emanet kurda…

Bozuk süt tozunu dağıldı yurda,

Yedirdik, içirdik oğlana kıza

Kaşıkla verip de kepçeyle aldı,

Hizmetine girdik ağamız oldu.

Küçük Amerika hayalde kaldı,

Karnımız doymadı bir kuru söze.

Ele verdik iki yüz ton altını,

Üsküdar’dan geçti alıp atını.

Üretiriz buğday ile tütünü,

Servet avcıları gülerler yüze.

İskarpin almaya borç para bulduk,

Çarığı çıkartıp lastiği aldık.

Yine de borçlarla baş başa kaldık

Enflasyon ile biz kaldık yüz yüze.

Keskinli Haydar’ım unutma dünü,

Üzülerek anlat geçmiş o günü.

Boynuna takılan bu kör düğümü

Yürekli halkımın gençleri çöze.

GÖLÜMÜZ BİZİM

Dünya iyi tanır görmek dilerse,

Mustafa Kemal’dir ulumuz bizim.

Yurtta ve dünyada sulhu yeğlerse,

Barışa açıktır yolumuz bizim.

Anadolu’m medeniyet beşiği,

Kültür mozaiği, verir ışığı.

Gören olur bu ülkenin âşığı,

Kolay anlaşılır dilimiz bizim.

Tarih boyu Antalya’da okunur,

Korur onu gözü gibi sakınır.

Tezgâhlarda halı kilim dokunur

Göz nuru, emeği halımız bizim.

Saymakla biter mi yurt güzelliği,

Her yörenin vardır bir özelliği.

Bir de bırakırsak senlik benliği

Yeşile dönüşür çölümüz bizim.

Hacı Bektaş Veli, Yunus, Mevlana;

Hoca Nasrettin’den Veli Bayram’a.

Abdal Musa Koca Haydar Sultan’a

Ahmet Yesevi’den kolumuz bizim.

Nazım Hikmet Ran’ın tatlı dilinden,

Karacaoğlan’ın sazın telinden.

Dadaloğlu, Köroğlu’nun yolundan

Ahi Evren’dendir elimiz bizim.

Havası, güneşi, yaylası, köyü;

Cennettir her yanı doğası suyu.

Keskinli Haydar’ım anlat doğruyu

Şirin Antalya’dır ilimiz bizim.

PİRDİR BEKTAŞ

Ahmet Yesevi’den sulbu pederden,

Onun iki gözü nurudur Bektaş.

Özün Hakta, Hakkı özünde bulan

Urum erlerinin piridir Bektaş.

Ahmet Yesevi’nin oğlu Haydar’ı,

Bedenşan eline saldı askeri.

Kudbettin Haydar’ım dönmedi geri

Horasan’dan kalkıp yürüdü Bektaş.

Hoy’dandır aslımız yola koyuldu,

Keskin’de Haydar’ı zindanda buldu.

Bizans’ın üstüne ejderha oldu

Bir barış sembolü er idi Bektaş.

Kayser’rumaBedehşan’a ulaştı,

Bağrek yaylasına mekânın aştı.

Ejderhayla gizemini paylaştı

Bütün canlılara yar idi Bektaş.

Suluca höyükten Maden’e vardı,

Kiliseden Kel Haydar’ı kurtardı.

Keskin ilçesinin ismini verdi

Öz Türkçe diliyle bir idi Bektaş.

Tekfur askeriyle hayli uğraştı,

Kilisenin kapısına ulaştı.

Beş yüz papaz bile bu işe şaştı

Cehalet önünde sur idi Bektaş.

Nevşehir, Kırşehir, Keskin İlçesi;

Keskinli Haydar’ın gönül ilkesi…

Ahi Evren Veli dost felsefesi

Kadınlar okusun der idi Bektaş.

YESEVİ

Kudbeddin’sin dedi oğlu Haydar’a,

Urum diyarına saldı Yesevi.

Horasan erleri en önde gelen

Türklüğün öncüsü oldu Yesevi.

Türkçe yazdı, hep öz Türkçe konuştu,

Bütün Anadolu’ya ışığın saçtı.

Karanlığa karşı bir savaş açtı

Gönüller Sultanı güldü Yesevi.

Hazırcı değildi, kaşık yapardı;

Öküzüyle çarşı-Pazar satardı.

Parasın vermezsen dönüp bakardı

Haksızlığa katşı oldu Yesevi.

Gönderdiği ilk er oğlu Haydar’dı,

Bedehşan elinde bir görev verdi.

Haydar yedi sene zindanda durdu,

Bektaş’ı Keskin’e saldı Yesevi.

Dağıttı başından erenlerini,

Dünyaya ışığın verenlerini.

Gerçeğin izini sürenlerini,

Gönülden gönüle yoldu Yesevi.

Bektaş’ı Veli’yi Keskin’e saldı,

Hünkârım Haydar’ı zindandan aldı.

Oğluyla buluştu sevgiyle doldu,

Şadı Hürrem olup güldü Yesevi.

Keskinli Haydari bunu bilmiştir,

Horasan şehrinden, Hoy’dan gelmiştir.

Bağrek yaylasında mekan tutmuştur,

Hakkı vicdanında buldu Yesevi

OKURSA KADIN

Hacı Bektaş Veli söylevinde var,

Dünya çağdaşlaşır kadın okursa.

Bundan örnek aldı başka uluslar,

Dünya çağdaşlaşır kadın okursa.

Altı yüzyıl evvel bu günü gördü,

Cehalet zincirin o zaman kırdı.

Mustafa Kemal’e bir mesaj verdi,

Dünya çağdaşlaşır kadın okursa.

Özünü Hak, Hakkı özünde sayar,

Karanlığa karşı bilimi yayar.

Kılıcın yerine kalemi koyar,

Dünya çağdaşlaşır kadın okursa.

Keskinli Haydar’ım Bektaş Veli dost,

Kökü derinlerde çınar dalı dost…

Öz Türkçeyle bilim yayar dili dost,

Dünya çağdaşlaşır kadın okursa.

TÖRESİ VARDIR

Aydınlığı sunmuş Anadolu’ya,

Hacı Bektaş Veli töresi vardır.

Felsefesi eştir güneşe, aya;

Nevşehir’de bayram kurası vardır.

O büyük ulunun dost felsefesi,

Akıldır, bilimdir işlek ilkesi.

Ne güzel aymazı ayın demesi,

Gerçeği ortaya seresi vardır.

Her türlü zıt fikri koluna alan,

Barışın, dostluğun önderi olan.

Özünü Hak, Hakkı özünde bulan

Halktan halka hesap veresi vardır.

Örnek olmuş o günlerden bu güne,

O yüzden kavuşmuş evrensel üne.

Kendini yansıtmış kişi gönlüne,

Dünyalar durdukça durası vardır.

Keskinli Haydar’ım bunlar görür,

Pir’in meydanında semaha durur.

Halkın ozanları dergâha varır

Ellerinde sazı, curası vardır.

AMAN HA

Güvercinle kurda sualimiz var,

Eskisine benzemeyin aman ha!

Oy dediniz verdik hayalimiz

Bundan sonra zaman kıymetlidir zaman ha!

Onurlu yaşamak milletin hakkı,

Tunceli İzmir’e benzesin tıpkı.

Öfkeler tetikte olmadan tepki

Bozulur tuzaklar tutmaz dümen ha!

Dönüp Anıtkabre iyice bakın,

İnsan ayrımını kökten bırakın.

Çocuklara diye bir ışık yakın

Vurguncuyu ön plana koman ha!

Seçimlerden evvel bize geldiniz,

Tavuk yiyip yüzümüze güldünüz.

Dostuz diye oyumuzu aldınız,

Vatandaşa aptal filan demen ha!

Keskinli Haydar’ım çiğsin pişesin,

Cumhuriyet devrimleri yaşasın.

Şu Türk lirasının değeri düşmesin,

Mark ile Doların gücü yaman ha!

KIRIKKALE DESTANI

Yeşil vadi projesi tutmalı,

O gün güzelleşir Kırıkkale’miz.

Fabrikanın bacaları tütmeli,

O gün güzelleşir Kırıkkale’miz.

Üretim yaparken rafinerisi;

Durmadan gelirse bunun sürüsü…

Yaylalar, ormanlık koyun sürüsü.

O gün güzelleşir Kırıkkale’miz.

Kızılırmak hayat verir her yana,

Hasandede üzümüne, bostana…

Bir de selam versek Hacı Taşan’a,

O gün güzelleşir Kırıkkale’miz.

Boşa gitmez ise baraj suları,

Bilimsel işlerse bunu köyleri…

Turizme açılır ırmak boyları,

O gün güzelleşir Kırıkkale’miz.

Bu uğurda uğraş veren her cana,

Saygımız var öyle güzel insana.

Hele bir de gz yummazsa talana,

O gün güzelleşir Kırıkkale’miz.

Bizle Atatürk’ün çocuklarıyız,

Gösterdiği yolda alır isek hız.

Bir de barışırsa küskünlerimiz

O gün güzelleşir Kırıkkale’miz.

Keskinli Haydar’ım Keskin hayranı,

İçimi soğutur Bağrek ayranı.

Birlikte kutlarsak bunca bayramı,

O gün güzelleşir Kırıkkale’miz.

BAĞIMSIZ YARGIÇ

Önce şu talanı yok eder idim,

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Doğru karar verir doğru söylerdim.

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Tüm dünyaya barış sunar dururdum,

Suçlunun suçunu yüze vururdum.

Yeraltında ne var ne yok görürdüm,

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Gençlere güvenip hakkın verirdim,

Kadınlarla birlik önde yürürdüm.

Cumhuriyet devrimleri korurdum,

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Yoksulluğun sebebini arardım,

Yirmi dört kez hac yapana sorardım.

Meçhul ölümlere kafa yorardım,

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Doğuyla batıyı barıştırır,

Bilim ve kültürle yarıştırırdım.

Çeteyi, mafyayı soruştururdum,

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Göz yummazdım vurgun ile talana,

İnşaattan demir beton çalana.

Tutup kulağından atardım dama

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Yedi yüz ceylanı vurdurmaz idim,

Hakimlere kalem kırdırmaz idim.

Ölüm cezaları verdirmez idim.

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Silah yapımına karşı dururdum,

Dünya kardeş olsun önem verirdim.

Depremde, savaşta yara sarardım,

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Kamyon ile Mercedes’in destanı,

Kolay kazanmadık biz bu vatanı.

Af etmezdim kazan, kepçe tutanı,

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Daha söyleyecekçok sözlerim var,

Alınmayın bundan dürüst savcılar.

Sorardım “Nerede katil silahlar?”

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

Keskinli Haydar’ım hak var sözümde,

Özgürlük ateşi yanar özümde.

Adaleti görürdünüz tezimde,

Bağımsız bir yargıç olsaydım eğer.

DOSTA GÖNÜL

Arz eyleyip bize gelmiş,

“Merhaba!” de dosta gönül.

Arayıp da bizi bulmuş,

“Merhaba!” de dosta gönül.

“Hoş geldin!” de dosta gönül.

Ta Yunus’tan söz söylemiş,

Ne de güzel şeyler demiş.

Kamil meclisine dalmış,

“Merhaba!” de dosta gönül.

“Hoş geldin!” de dosta gönül.

Oturalım can postuna,

Güller açar gül üstüne.

Gerçek erenler dostuna,

“Merhaba!” de dosta gönül.

“Hoş geldin!” de dosta gönül.

Bir kararda durulur mu?

Tatlı cana kıyılır mı?

Dosttan uzak olunur mu?

“Merhaba!” de dosta gönül.

“Hoş geldin!” de dosta gönül.

Kılavuzun şahtan ola,

Doğrulalım gerçek yola.

Yunus Emre geldi dile,

“Merhaba!” de dosta gönül.

“Hoş geldin!” de dosta gönül.

Keskinli Haydar’ım kurban,

Senin yaran benim yaram.

Söylemezsem hayat haram;

“Merhaba!” de dosta gönül.

“Hoş geldin!” de dosta gönül.

KOCA VEYSEL’E

Bir Türkmen kocası, ulu bir çınar,

O ulu çınarın dallarıyız biz.

Yakılsa yeşili bu toprakların

Ekmeği üreten çölleriyiz biz.

Yunuslardan gelir Veysel’in soyu,

Ne güzel anlatır şehirle köyü.

Eli öpülesi Anadolu’yu

Toz duman kaplamış yollarıyız biz.

Görmese de gözü önde giderdi,

Gözü görenlere çok şeyler verdi.

Türkü türkü destan etti bu yurdu,

Sazın tezenesi, telleriyiz biz.

Toprağı gösterdi en sadık yâri,

Eyüp’ün derdiydi ozanın sırrı.

Sazı petek idi kendisi arı,

O dolu kovanın ballarıyız biz.

Öz Türkçeden ayırmadı dilini,

Bu günkü bizlere verdi elini.

Bırakmadı Atatürk’ün yolunu,

O büyük Ata’nın dölleriyiz biz.

Keskinli Haydar’ım Veysel’i gördü,

Altmış üç yılında yanına vardı.

Köyümün adını mahlasım verdi,

O büyük bahçenin gülleriyiz biz.

BABA VEYSEL’E

Altmış üç yılında tuzlu çayırda,

Tanıştım erenler Baba Veysel’le.

Eskiden gezerdim dağda bayırda,

Oluştum erenler Baba Veysel’le.

Ben kendimi olgun bir âşık sandım,

Onu gördüğümde kaba davrandım.

“Daha çiğsin.” Dedi hayli utandım,

Haşlandım erenler Baba Veysel’le.

İnsanı kamili o cemde buldum,

Ustayı tanıdım sevgiyle doldum.

Kendisinden öyle çok örnek aldım,

Dem içtim erenler Baba Veysel’le.

“Bu can kimdir?” diye dedeye sordu,

Eliyle yoklayıp cemalim gördü.

Keskinli Haydar’ın mahlasın verdi,

Konuştuk erenler Baba Veysel’le.

DANACI OBASI

Bin dokuzyüz seksen bir yangın oldu

Acıya gark oldu Danac’obası.

Doksan yedi insan boş yere öldü,

Acıya gark oldu Danac’obası.

Gazi’nin kızına düğün kuruldu,

Eşe, dosta birden davet verildi.

Yakıldı ateşler kazan kuruldu,

Acıya gark oldu Danac’obası.

Çevre köyden davetliler geldiler,

Bilinçsizce bir odaya doldular.

Doksan yedi kişi birden öldüler,

Acıya gark oldu Danac’obası.

Birikmiş komşular düğün etmeye,

Bizdeki töreler böyledir diye,

Taziye dilerim şoför gazi’ye,

Acıya gark oldu Danac’obası.

Keskin’in insanı bu işe şaştı,

Haydar Dede Konur yardıma koştu.

Gelinlik nice kız yanarak pişti,

Acıya gark oldu Danac’obası.

Keskinli Haydar da sizlerden biri,

Duyunca yıkıldım acı haberi.

Dilerim Cennettir hepsinin yeri.

Acıya gark oldu Danac’obası.

Bu şiir Keskin ilçesinin Danacı obası köyünde 1.2.1980 de bilinçsizce çıkan bir yangın sonucu 97 yurttaşımızın düğün gecesi hayatlarını kaybetmesinin öyküsüdür.

HAYDO’NUN AĞITI

Soyka BağrekBuyam’ın var karın var,

Dağlar koyağında kaldı kardaşım.

Neden bana sitemin var, zarın var?

Dağlar koyağında kaldı kardaşım.

Karlı bir dağ idim yandım ataşa,

Yana yana bir köz oldum kardaşa.

Haydo’ğum yaslanmış topak bir taşa,

Dağlar koyağında kaldı kardaşım.

Serin olur Buyamlı’nın havası,

Ambarlıkışla’nın sulak yaylası.

Soykalar kalaydı böğür tarlası,

Dağlar koyağında kaldı kardaşım.

Felek bana vurmuş acı bir hışım,

Maden’e yolladım gözümün yaşın.

Birisi kardaşım, birisi eşim

Dağlar koyağında kaldı kardaşım.

Güneşler doğmasın Buyamlı sana,

Dağlar nasıl kıydın böyle bir cana.

Bu acıyı diyemiyom ben sana,

Dağlar koyağında kaldı kardaşım.

Benim kaderimde senin tecellim,

Erarla belinde yetti ecelim.

Haydo kardaş evimize gidelim,

Dağlar koyağında kaldı kardaşım.

Keskinli Haydar’ım nasıl yanayım,

Değmeyin komşular bahtım sınayım.

Üç kardaşın bir bacısı kardaşım,

Dağlar koyağında kaldı kardaşım.

1950 Yılında Keskin-Haydar Dede köyü Böğür Tarla mevkiinde öldürülen Haydo’nun ağıtıdır.

KARDAŞIM KEMAL

Yazıyorum sana kardaşım Kemal,

Gittin ama lale, sümbül soldu gel.

Sürülmez tarlalar hepten bor oldu,

Araziler hep gübresiz kaldı gel.

Tekke’nin arkası görülmek ister,

Köyün altı tarla sürülmek ister.

Bağdaki dikenler kırılmak ister,

Yukarı bahçeye karga doldu gel.

Babam satmış ovadaki tarlayı,

Ele vermiş içindeki arpayı.

Yemiş içmiş koyunlardan körpeyi,

Külekler de sütsüz kalmış hele gel.

Camimize bir de imam tutulmuş,

Evi, barkı saray gibi yapılmış.

İlkokulun bir tarafı yıkılmış,

Sınıfları viran oldu hele gel.

Keskinli Haydar’ım sever doğayı,

Ankara’da duman almış havayı.

Sürdürmek ayıptır eski davayı,

Küskün gönül barış dolmuş hele gel.

KÖPEKLERİZ

Edepsizlikte tekleriz,

Ne utanmaz köpekleriz…

Kimi görsek etekleriz,

Ne utanmaz köpekleriz…

Geldik vatan kavgasına,

Düştük rütbe yağmasına.

Daldık dünya sefasına,

Ne utanmaz köpekleriz…

İnsan mı neyiz seçilmez,

Bir zehirdir ki içilmez.

Tavrımızdan da geçilmez,

Ne utanmaz köpekleriz…

Biz bakmadan sağa, sola;

Düşman girdi İstanbul’a.

Vatanı sattık bir pula,

Ne utanmaz köpekleriz…

Dalkavuklukla irtikap,

İşte etti bizi harap.

Sen söyle ey şevketmahap

Ne utanmaz köpekleriz…

Vatanın girdik kanına,

Leke getirdik şanına.

Cümlemizin yuh canına,

Ne utanmaz köpekleriz…

YAŞAYACAĞIM

Veda yok ölsem de yaşayacağım,

Mezarım başına gelin yeter ki.

Dualarım olsun bir şiir okun,

Karınca Dayıyı bulun yeter ki.

Nuri’nin Kel Döndü kalkıp gelecek,

Avni’nin Döne’yi gelin alacak.

Köyün ozanları birlik olacak,

Söylesin gerçeği dilim yeter ki.

Bağrek’in göğsünde aşıklar yatar,

Cıblak Ali Sultan Konur’dan bakar.

Sorgu melekleri sorguya tutar,

Kul hakkı yemedik bilin yeter ki.

Bir meşe dibine mezarım kazın,

Başımdaki taşa bir dörtlük yazın.

Talip’in Hasan’a emanet sazım,

Susmasın sazımda telim yeter ki.

Üç kez tutuklandım gene yılmadım,

Hak bildiğim yoldan geri kalmadım.

Bedenen ölsem de fikren ölmedim,

Görün şu halimi gülün yeter ki.

Sevdiği uğruna sevda verenler,

İşte geldim gidiyorum erenler.

Hoşça kalın eşim, dostum, yarenler;

Size malum olsun halim yeter ki.

Keskinli Haydar’ım nedendir gülmem,

Kudbettin Haydar’ı yazmadan ölmem.

Yüreğim geniştir kusura kalmam,

Canlar bunu böyle bilin yeter ki.

BİZİM KÖYLÜ KADINLAR

Bağrek yaylasının Döne’siyim ben,

Sevdamda açılır gül Haydar Haydar.

Üzümün, buğdayın tanesiyim ben,

Beni araştırıp bul Haydar Haydar.

Teyzeyim, halayım, ben bir nineyim;

Şafakta uyanan güzel sunayım.

Mayıs kokan elde kandan kınayım,

Otur sol yanıma gel Haydar Haydar.

Kumsal toprakları elimle yardım,

Oğul verdim, suyun verdim, can verdim.

Bir yürek üstüne sevdalar kurdum,

Sonunda kalmışım dul Haydar Haydar.

Döndü, Zeynep, Fadime’yle Sultan’a;

Nice oğulları verdik vatana.

Göz yumuldu memleketi satana,

Bunu söyleyiver bir Haydar Haydar.

Kahpe savaşların yiğit duluyum;

Erkeğimin kanadıyım, koluyum.

Eli öpülesi Anadolu’yum,

Akar gözüm yaşı sel Haydar Haydar.

Genç kızlık saçımı ak ile ördüm,

Seçimden seçime çok sofra serdim.

Siyaset cambazı çok deyyus gördüm,

Hepsinin bağları kel Haydar Haydar.

Kek Döndü-Avni’nin Döne-Elif’in Sultan

KARAPINAR

Ceritkale, Haydar dede,

Bir hazine var burada.

Yol bulunur gide gide,

Bir hazine var burada.

Demirciye, nalcıya da,

Yoldan geçen yolcuya da.

Çalı içi kılcıya da

Bir hazine var burada.

Yaraları saran canlar,

Kör olmayıp gören canlar.

Bağrek dağda duran canlar

Bir hazine var burada.

Sarı dere kurt ini var,

Sevilmemiş sanki bir yar.

Özellikle Karapınar,

Bir hazine var burada.

Keklikasar, Asar kale;

Seyrederiz bile bile.

Yıkacaktı kulu böle,

Bir hazine var burada.

Karapınar taşlı tarla,

Biraz düşünceni zorla.

Bizans altınları orda,

Bir hazine var burada.

Türkmen boyu oluk yeri,

Bir de bıyığın mezarı.

Araştırın bu eseri,

Bir hazine var burada.

Ceritkalemağrasını,

Kızlar bağı kalesini.

Saran yoktur yarasını

Bir hazine var burada.

Haydar Sultan neye gelmiş,

Gelen yabancıyı kovmuş.

Bu günlere neler demiş,

Bir hazine var burada.

Keskinli Haydar’ım ünü,

Köy ozanı yazdı bunu.

Çözün gençler bu düğünü,

Bir hazine var burada.

YANARIM

Doğduğum köyümün öz geçmişini,

Bulamazsam ölene dek yanarım.

Eski muhtarlardan hep şikâyetçi

Olamazsam ölene dek yanarım.

Filik Haydar, Höllüseyin, Mahmut ağ;

Bayram Kahya, Yakup Çavuş, asker ağ.

Sırtı sarı başımızdan aldı yağ,

Barışmazsam ölene dek yanarım.

Ali molla, Kınıt Haydar bilmemiş,

Ali Özlük arayıp da bulmamış.

Eskilerden bize yazıt kalmamış,

Yazamazsam ölene dek yanarım.

Mezarın Çöğ’deki gizli sırları,

Yedi kardeş yüreğimin surları.

Ambarlıkışla’da ören yerleri,

Göremezsem ölene dek yanarım.

Dağdaki suların köye gelmesi,

Susuz kalan canlıların ölmesi.

Ramazan’ın köye muhtar alması,

Diyemezsem ölene dek yanarım

Keskinli Haydar’ım dedim sözümü,

Kudbettin’e bağlamışım özümü.

Esme çeşmesinden elim, yüzümü;

Yuyamazsam ölene dek yanarım.

HASRETİM BEN KÖYÜME

Anlatayım size doğduğum köyü,