GÜNDEN GÜNE SULARIMIZ ILIDI (GÜLCE NAZIM-BAHÇE)
Harun YİĞİT
Ah
Çekme
Boşuna
Uyandırdın
Baş belasını
Kim tozpembedir?
Aşk denilen bu illet!
Gel gör ki
İllete düşmüş
Düşmüş onaltısnda
Fethiye’li ağanın oğlu
Daha gencecik yaşta
Bir garip Bekir
Vay ki vay...
Bekir bir gün
Takılır akrabalarının peşine
Varırlar Pırnaz yaylasına
Yaylada görür Kezban kızı
Görürde yüreği kıpır kıpır olur
Bir sıcaklık çöker üstüne
Sormayın gitsin
Aşk dedikleri kaynar su bu olsa gerek
Dükülür Bekir'in başından aşağı
Süzmekle sevilirmi dokunmayınca bu el
Süzmekle su arınmaz, zindana döner bu el
Yüz aşkın deryasında gönlünde açılsın gül
Yüz kere, yüzbin kere yaralansan yine gül
Gül demekle gülünmüyor güzel
Güzel sevilmeyince çıkmıyor ateşi
Ateşi düşünce içine
içine düşersin volkanın
Volkanın patlaması zarardır dağa
Dağa, taşa vurursun başını
Başını ne yana çevirsen
Çevirsen de ondan yüzünü
Yüzünü hayalin bırakmaz
Bırakmaz yakanı, yapıştı mı bir kez.
Ne ağaları dize getirir
Ne paşaları ize getirir
Dağdan dağa dolandırır da
Nicesini düze getirir.
İçinde kıpırdarken çekilmez cilve, nazı
Her yarde uyanmaz, uykusu öyle derin
Derken uyanıverdi ağa oğlu Bekir'in
Dizbağları çözüldü, görünce Kezban kızı
Dolaşmaya başladı çevrede bazı, bazı
Yare giden yolları rüzgarlıydı tozluydu
Ne yazık ki Kezban kız hem nişanlı, sözlüydü
Alevlenip tutuştu, yanmaya başlar közü
Günlerini şaşırdı, karıştı bahar yazı
Ateşin çevresinde dolanıyor garibim
Dolandıkça çaylarda bulanıyor garibim
Dilden dökülür sözü, elinden düşmez sazı
Arşa çıktı avazı, Kerem'in aşkı nedir?
Bir sorsanız Bekir'e, içtiğin içki nedir?
Bekir,
Yürek yangınını
Alkol ile söndürmeye çalışır
İçer
İçer
İçer
İçtikce
Günden güne tükenmeye başlar
Bir kara sevdayla alkole vurdu
Bekir Bekir'likten çıkıp gidiyor
Gittikçe büyüyor gönüldeki sır
Ediyor Bekir'im, akıp gidiyor
Bir bilimeze doğru
Akıp gider de
Yönü
Yolu belirsiz olur Bekir'in
İçine bir ateş düşmüş
Ciğerini
Yakıp gider Bekir'in
velhasılı;
Aşık mı olunur nişanlı kıza?
Yanar ağlarsın Bekir'im
İflah olmaz gönlün yatırsan buza
Kara bağlarsın Bekir'im
ALkole vurunca işi çözdün mü?
Olunmadık yerde olup gezdin mi?
Acı deryasına dalıp yüzdün mü?
Nasıl çağlarsın Bekir'im
Tükenir
Biter
Artık yorulmuş
Yorgun düşmüş
Bir kara sevda yüzünden
Onulmaz dertler almış
Hastalanmış
Dermansız derlere salmış kendisini
Zaten yaşamaya da gönlü yokmuş Bekir'in
Dertleriyle muhabbet eder
Ağlaşır
Söyleşirmiş.
Pınaz yaylasına nasıl çıkılır?
Çıkar isen aşk badesi içersin
Orda Bekirlere türkü yakılır
Kendini şaraba verip uçarsın
Uçarsın uçmasına
Sahipsiz sanma gökyüzünü
Bir kartalın pençesinde
Yolunur kanatların
Her yolcuyla sakın yola koyulma
Gittiğin yerlerde elden sayılma
Aşkın badesinden içip bayılma
Bilinmez yönlere kanat açarsın
Herkes göründüğü gibi değil
Eğil Bekir'im biraz eğil
Ağa oğlu bile olsan
Karetmiyor gönüllere
Dörtbir yana ferman salsan
Sevde bu
Bir girdi mi
Çıkmasını bilmez
Yıllar sonra
Aynı yerde buluştururlar Kezban'la Bekir'i
Kezban Kocasınbdan ayrılmış
Ayrılmış ayrılmasına
Gel gör ki Bekir Sevişecek halde değilmiş
Öpmeye bile takatı kalmamış
Alır sazzı eline
Kezban için yadığı şiiri
Başlar uzunhava söylemeye.
Türkünün bitiminde Bekir ölür
Bir rivayete göre
Cenazeyi Göcek’e götürme imkanı olmadığından,
Karamca Berlindeki mezarlarının arasına koyarlar
Bir rivayete göre de
ölüsünün Gökçek'e götürüldüğü ifade edilmektedir.
Bir Gölhisar türküsü olan, Elmalıyurt (Pırnaz) Köyü
Ormanlarında meydana gelen bu olay sonucunda
Ortaya çıkan türkünün sözleri şöyledir;
İçinde kıpırdarken çekilmez cilve, nazı *
Deli poyraz yine sürdü bulutu,
Günden güne sularımız ılıdı,
Hani nerde gülmemenin kilidi,
O kilidi açan eller çürümüş.
Dağlar aştım tepelere yol saldım,
Çakır diken avuçladım gül sandım,
Yad ellere sarıldım da sen sandım,
Çekerim hep ayrılığı seninle.
Karlı dağlar aştım senin aşkından,
Nazlanırsın top zülfün köşkünden,
Söz edersin mezem ile içkimden,
Ölüyorum gel de gör şu halimi.
Harun YİĞİT
Bekir'in Türküsü*
|
