HARUN YİĞİT / VADANDAS OSMAN'IN YERINE HOS GELDiNiZ


	HARUN YİĞİT / VADANDAS OSMAN'IN YERINE HOS GELDiNiZ

Harun YİĞİT-Vatandaş OSMAN


	Ana’dolu Yiğit Dolu

Ana’dolu Yiğit Dolu

Kapak Resim: Prof. Dr. İsmail ÇOBAN

Ubuntu Yayıncılık

Sertifika No: 34537

ISBN: 978-605-68386

Bu kitabın tüm telif ve yayın hakları 5846 Sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu gereğince yazarına aittir.

ANA’DOLU YİĞİT DOLU

GÜLCE EDEBİYAT

Harun YİĞİT

Bir varmış birde yokmuş

Dedem Korkut'un tarında

Türkü türkü ozanda dil olur bize destanlar

Kağan Şu'dan başlayıp Oğuzların otağında

Konaklayıp kalacak el olur bize destanlar

Alp Er Tunga gibi ne kahramanlar gelip geçmiş

Özümüzden savrulan yel olur bize destanlar

Ulusumun en zengin en kalıcı hazinesi

Neslime soydan soya bel olur bize destanlar

Işık tutar tarihe, geçmişimden geleceğe

Dünden gelip bugüne mal olur bize destanlar

Aşılsın diyerekten birer birer engelleri

Menzile varmak için sal olur bize destanlar

Gönülde gonca gonca gül olur

Karanlıkta yolları bul olur

Kısrağın ayağında nal olur

Geçmişten akıp gelen sel olur

Açıkta örtünecek şal olur

Çadırda ilmik ilmik kıl olur

Boydan boya süregelen kol

Arıda çiçek, çiçek bal olur

Gövdede ağaç olur dal olur

Tarihten bugünlere gel olur bize destanlar

-1-

HATIP (Hatip) KARISI KEZBAN

(Kezban DERYA)

Gölgeler güneşle sevişirken

Bir hışımla yağdı geçti

Yağmur değildi yağan

***

Yemen, Trablusgarp, Filistin, Çanakkale'de sa-vaştıktan sonra köyüne dönen Mustafa "Hatip" kö-yün en güzel kızı olan Kezban (Keziban) ile evlenir. Henüz yeni evlenmişken tekrar askere çağrılır.

O günlerde Milli Mücadele Savaşı yeni başla-mıştır.

Temmuz 1921’de Afyon, Eskişehir, Kütahya gibi stratejik noktaların işgali için Yunan ordusu büyük bir taarruza kalkar. Oldukça çetin geçen savaşta yakınına düşen bir bombanın şarapneli boğazına isabet eden Mustafa, ayıldığında kendisini Yunan esir kampında bulur. Mustafa’nın esir düştüğünden Türk birliğinin haberi yoktur!

Aradan dört ay geçer. Köye gelen jandarma, Mustafa’nın karısı Kezban'ı "Kocan asker kaçağı," diye askere alır.

Dört ay boyunca Niğde’de bir hastanede çalış-tırılan Kezban, daha sonra Mustafa’nın esir düştüğü hükmüne varılarak evine gönderilir.

Aradan uzun zaman geçer, Mustafa’nın künyesi savaş alanında bulunur ve şehit düştüğü düşünü-lerek ailesine şahadet haberi verilir.

HATİP KARISI KEZBAN ASKERE ALINIYOR

Kalkıp yürüdük

Peşi sıra katırların

Biz anayız

Biz bacıyız

Biz kadınız

Cehennem, cennet bizden sorulur

Sürüdük ayağımızı

Ellerimiz kan içinde

Dörtnala giden atların arkasından

Ay utancından doğmamıştı

Arkamızda bıraktıklarımızın üstüne

***

A’oğul

Can oğul

Ana doğurur

Toprak ana kucaklar

Biz yolcuyuz bu dünyada

Bize üç kulluk öğrettiler

Allah’a

Sultan’a

Kocaya

Başkaldırmak neyimize

Kutsal bilmişiz üçünü de

Bize böyle öğrettiler.

Sultan

Cennetinde hurilerle meşgulken

Sarayda akbabalar leşe konmuş

***

Korkağa, namerde gölge bile yok

Bu dağlarda ancak yiğit olan barınır

Her çalısı, her kayası yiğitçe

Bin bir çiçek kokusuyla arınır

Arınır a oğul

Arınır da

Zaman kötü

Güneş döner

Dünya döner

Zaman zamanı yener.

Bir kuşluk vaktiydi

Atlı askerler bastı köyü

Ne zaman memlekette işler kötü

Dinlemezdi kör, topal

Bu sefer çok farklıydı gelişleri

Ne körlere

Ne de topallara dokundular

Asker kaçaklarının ya anasını

Ya bacısını

Ya da karısını

Alıp götürürlerdi askere

Konya'nın

Ilgın içlisine bağlı köylerden

Argıthanı, Eldeş, Bulcuk,

Ağalar, Sadıklar

Ve Mahmuthisar

Toplamışlar kadınları

Takıp katırların peşine

Vardılar

Tekke köyüne

Okudular isimleri bir bir

Çebiç İmine (Emine), Battal karısı

Höpüdük gelin

Höpüdük gelin, sırtında iki aylık bebesi

Ve canı burnunda

Yani iki canlı

Ha doğurdu

Ha doğuracak

Bir de Fevzi’nin tek kızı

İçlerinde en şaşkını

Güzel mi güzel

Gül yüzlü

Ak, pak

Daha dört aylık tay gibi gelin olan Kezban

Siyah gözleri

İnce dudakları

Dört mevsim alacası içinde

Arzularla dolu

Akşamüstü sevişmelere hazır

Bir o kadar yorgun

Bir o kadar şaşkın

Ehilsiz deli kısrak gibi

Bir o kadar ürkek

***

Eski giyeceklerini sardı sarmaladı üstüne

Gizlemek için güzelliğini

Düğününden kalma birkaç sarı lirasını

Gizledi kuşağının arasına

Kezban, endişeli

Nasıl asker kaçağı olur Mustafa’sı?

Yıllar yılı çöllerde can derdine düşmüş

Yedi düvele kurşun sıkmış Çanakkale’de

Çaresizce yollara baktı…

Başını eğmedi asla önüne

Kiminin anası

Kiminin bacısı

Kiminin karısı

Topladılar kadınları

Düştüler yollara

Yürüdüler

Yürüdüler…

***

Kim çıkartır savaşları?

Ne bilen var ne söyleyen

Kimin için gözyaşları?

Ne gülen var ne söyleyen

Kim bilir a-oğul

Söyleyen olsa da

Duyacak kulak

Düşünecek beyin

Aklını yoracak var mıdır?

Dedik ya a-oğul

Biatçi toplumun düşüncesiz sürüleri olmuşuz

Büyükler ne derse

Nereye sürerse biz oraya yolcuyuz…

Kadınlar,

Biz anayız

Biz, ana doğuran

Dolu dolu

Biz Ana-dolu’yuz

Yiğit doğuran kadınlarız

Doğuran biziz

Üreten biziz

Kimse sormaz bize bizi

Sürüden sayıp katarlar önlerine

Biri çıkıp

Koymaz insan yerine!

Yine kattılar sürüye

Sürdüler dağ yamaçlarından

Tozlu yollardan

Anadolu yasa bürünmüş

Üzerine basarak geçtiğim yollar

Çiçeklerini kokladığım dağlar

İçin için ağlar ha ağlar

Dağların onurunu kucaklamış kuşlar

***

Tekke tersine döndü

Hacı Veli kuyusunda sessizlik

Millet mezarlığında yükselen uğultular arasında

Elmalıktan geçti

Sütbeyaz körpe gelinim

Abaz bozguna uğramış

Kubbe böğründe

Şaha kalktı atlar

Katırlar toz duman içinde

Evlenir evlenmez

Askere alınmış Mustafa

Dört ay olmuş gideli

"Bu işte bir yanlışlık olmalı" deyip

Bükmüş boynunu

Katılmış kadın askerler kervanına

Kirli kefiyesini doladı yüzüne

Katırlarla beraber

Ağır ağır yürüdüler

Sarayönü üzerinden

Güneşin doğduğu yöne

Dokuzun Hanı’na doğru.

***

Kezban’ın aşka hasret teni

Bir akşamüstü yağmurunda

Özlemle dirilecek miydi?

Zaman yükünü yüreğine doldurmuş

Sevdasını tazelemeye hazır

Yine de mutsuz ve yas içinde

Gövdesinde birleşirken

Adım adım yol aldılar

Güneşin doğduğu yere

Işıklar

Alın yazısını çiziyordu habersizce

Alev alev yanan taze gelin

Sevişmeleri unutmuş vücudu

Hayat, bardaktaki su misali

İçsen de tükenecek

İçmesen de

Onurunu kurtarmak vardı aklında hep

Katar katar yol alıyor insanlar

Önde giden katarın peşinde

Yürüyorlar yanan günün altında

Biraz ekmek, bir tas suyun düşünde

Düşünde

Düş peşinde

Peşinde talihsizlik

Talihsizlik denmiş

Denmiş işte bazen kader

Kader dedikleri

Anadolu insanının yazgısı

Kezban Askerlik Yolunda

Gençti,

Güzeldi Kezban

Dört aylık gelindi

Hayata karşı

Hiç yorulmayacağını sandı

Başını yukarı çevirip dimdik durdu

Ana Ötüken gibi

Baktı altın sarısı güneşe

Başparmaklarını kuşağının arasına sokarak

Ağır ve emin adımlarla

Yürüdü,

Yürüdü…

Gökte kanat kanat uçan

Her bakışta sevda saçan

Mustafa’m da candan açan

Gonca gülün alı benim

Başak başak tüm sarının

Saçaklanmış her darının

Binbir çiçek bir arının

Peteğinde balı benim

Her kapıya kilit vurdum

Köşe bucak yiğit sordum

Damla damla hayat verdim

İçilecek dolu benim

***

Dağlar yasa bürünmüş

Çiçekler ağlıyor

Kimi zaman hırçın

Kimi zaman durgun

İçinde bir sevda

Kuşkanatlarıyla düşler yolluyor

Yürekler sevişmeyi unutmuş

Dudaklar ateşe hasret

Geriye kalan bir kuru gövde

Hasretlikten bitkin teni

Dirilecek miydi yeniden

Bir akşamüstü yağmuru altında

Ateşin sahibi ocak

Dualar etti Tanrı’ya

“Kafilenin peşi sıra yürüdük

Yorgunluktan ayakları sürüdük

Aklıma sordum, ne biçim hâl diyor

Bir ayağım git der, biri kal diyor

Sırtımıza kefen sarmış anamız

Bize ait değil imiş canımız

Hangi dinde vardır zulmü?

Nerde bizim insan yanımız?

***

Kezban

Yürürken katırların peşinde

Ellerini kaldırıp

Avuçlarını açtı

Bir güneşe

Bir toprağa baktı

Kalbinden

Gözlerine süzülen

İki damla kanlı yaş düştü

Ardı sıra yürüyordu kadınlar

Kadınlar

Kadın

Dın

***

Fark etmeden sevdim

Sevildiğimi

Savaşlar yüzünden terk edilince anladım

Ben adamımın gözünde gördüm

Haksız kavgalar olmuş demesen de desen de

Hak sızlar topraklarda gördüğü al desende

Oku kalleş zalimin, saplı durur sırtında

Okuyanın elinde telli sazdır, sırtında

***

Toz duman

Bu yollar

Ayaklarda

Yırtık çarıklar

Bir zabit ardından

Ağır geçen zamanda

Yol aldılar ağır ağır

Yürekler acılı, kederli

Anlayamadık kim hederli

Zaman mı yoksa bizler mi?

Bir sürüye katıldık

Yollara atıldık

Bu olanlar

Kader deyip

Yutkunduk

Sustuk

Oğul

Beklenen TAN, canımda CAN, karanlıkta IŞIĞIM

En uçta damarda KAN, ölümsüze AŞIĞIM

Sırtımda giydiğim beyaz renkli kefenim

Dardaki cana her AN geçilecek EŞİĞİM

Yamacına gizlendiği

Koca bir dağdı Mustafa’sı

Şimdi

Zerrenin içinde milyona bölünecek gibi

Patlamaya hazır

İçinde biriken susmaları

A’oğul

Yazan kalem tükenir elbette

İhanet başka

İhanet yüzünden ölmek başka

Olur mu hiç,

Vatan sevdalılarının askerden kaçması?

Tanrı,

Körpecik bedenlere

Alevden öpücük kondururken

Savaş deyip geçme a’oğul

Dünya bile tersine döner

Oğullar babalarını değil

Babalar oğullarını gömer toprağa

İnsanın Tanrı’ya duası

Balıkların yosunlara tutunması gibidir.

Ana dolu yiğit dolu

Katılmışız bu kervana

Tacı, tahtı bırakmayan

Satılmışız Sultanlarca

Yer yer yumruk kaldırdılar

Kör kuyuya doldurdular

Her taraftan saldırdılar

İtilmişiz sultanlarca

***

Dertlerimden beter memleket derdi

Çık gel Gazi Paşa kurtar bu yurdu

Üstte, başta yok ki ne giyineyim

Sultan bizi satmış ne övüneyim

Dilim Türkçe, yazım Arap, ben neyim?

Dertlerimden beter memleket derdi

Din, iman ve namus, elden gidiyor

Düşman bizi koyun gibi güdüyor

Köşe bucak baykuş dolu ötüyor

Çık gel Gazi Paşa kurtar bu yurdu

Her kazançta biraz yitirilmişlik

Yitip gidenlerin yitirilmişliğinde

Yarınlar için kazanç vardır

Korkunun kokusunu almış çakallar

Takvim yaprakları

Teker teker düşüyor

***

Doluyum Ana’dolu, Yiğit dolu bu eller

Anadan doğma çıplak, ben var isem sen varsın

Kökümüz bu toprakta, tenimi bayrak sarsın

Bu yurt benim, orman benim, beni saklasın dallar

Sultan aşka sulh etmiş, ne diyeyim şaşkına

Kemal Paşa adını kazımışım aklıma

Her göreve hazırız, çeksin bize yoklama

Söyleyin, kim ölmez vatanının aşkına

Hainler tükenmeyen hayaldedir düştedir

Hem iç hem dış düşmanla dövüştedir övdüğüm

Selam yok ihanete, olsa bile sevdiğim

Düşmanların süngüsü saplandığı döştedir

O süngüyü kırmaya ölümüne ant içtim

Haksızlığa ve zulme, isyan bayrağı açtım

Açtım ellerimi semaya

Semaya yakarışı arşa ulaştı

Ulaştı yüce makama

Makama erişmek tek muradım

Muradım Mustafa’m

Mustafa’m neredesin?

Neredesin?

Nerede?

Kezban Niğde YOLUNDA

Yol uzun

Ha tükendik

Ha tükeneceğiz

Güneş vurdu başımıza

Can dayanmaz acımıza

Yürüdük hayvanların peşinden

Biz insanlar

İki yüz küsur insan

İki el, iki ayak, iki yüz

Bizden bize kalanlar

Sürümekten ayaklar

Ayaklar isyana hazır başa

Başlar kokuşmuş neylersin

Neylersin can anam

Canıma canan olan

Olan var mı yârime yaren

Yaren ses ver sesime

Ses ver sesime

Sesime

SÜRMELİ gelinlerle vagonlara doluştuk

Bize bunu yapanı nerelere SÜRMELİ

Girdik, tünelin ucu görünmez bir KARANLIK

KAR ANLIK olur burada her havaya alıştık

Canına yetti Çebiç İmine’nin

Oracıkta yığılıp düştü yere

Yürüyüp gitti

Kavuşmak istediği Hak’ına

Bir perişan haldeydi sormayın gitsin

Dönüp bakan olmadı

Sırtlayıp götürdü zabitler

Beyaz saçları kınasız kalmıştı

“Ak saçlı Hıristiyan öldü” demişler

Mezarını ayrı kazmışlar

Abdestsiz, namazsız

Gömmüşler kara toprağa

Kimi Ayşe, kimi Fatma, kimi Emine

Kimi ana, kimi bacı, kimi de gelin

Açtık, ortak olduk, öküzlerin yemine

Bent yıkıldı, kurbanı olduk selin

Güneşin battığı yere çadır kurmuşlar

Nice bülbülleri öldürüp gülleri kırmışlar

Kanlı yaraları gözyaşıyla sarmışlar

Bulutlar güneşe, kuşlar rüzgâra küs

Sahip çıkamadık yuvamıza bile

Diller konuşurken yüreğimiz sus pus

Körlere iş düştü, sağırlar kol kola

Toprak ağası marabayı soymazsa

İskelet dönenler yemelere doymazsa

Sağırlar işitirmiş, kimseler ses duymazsa

Hopüdük Kadın

Hopüdük kadın,

Üzerindeki ağırlığı taşıyamaz hâle geldi

İki candı

"At hayırsızın çocuğunu" dedi diğerleri

Can bu, nasıl atılır?

Ana olan bilir evlat acısını

Yine de

Gözyaşlarını tutamadı

Ağlayarak diz çöktü

Açtı ellerini yaratanına

Başladı bedduaya kaçak Süleyman’a

Mihrabım oldun, diz çöktüm önünde

........................yalvardım sana

Vicdanını yitirmişsin bilmedim

Zehrini saldın ellerin yanında

.......................bakmadın bana

Sen kendin bitirmişsin bilmedim

Hani nerde, söz verip te görünen

.......................yârim dediğim

Bana zehir getirmişsin bilmedim

Yiğit olmaz ayakaltı sürünen

.......................erim dediğim

Başımı kesen satırmışsın bilmedim

Yürüdü ağlayarak ağır adımlarla

Sırtında bebesi

Oradan oraya

Oradan oraya sürüklenip durdu

Bir gün

Bir odun pazarında çalışırken

Fark etti çocuğunun öldüğünü

Uzun uzun ağlamadı bile

Sevindi çocuğun kurtulduğuna

Yabanın elinde

İsimsiz bir mezarlıkta

Terk etti sabiyi

“Hopüdük Kadının

Asker kaçağı olsa da eri

Zaman içerisinde çocukları,

Torunları ve onların çocukları

Vatan görevinden zerrece taviz vermek

Akıllarının ucundan bile geçmemiştir.

Belki dedelerinin ezikliğini yaşadılar

Ama vatan sevgisinden asla vazgeçmediler.”

***

KEZBAN NİĞDE HASTANESİNDE

Elinde Hüccetiyle

Düşer yollara

Varıp bulur İyibin (Eyüp) oğlunu

KATARLARLA yaralılar taşınıyor buraya

Yaraları derinde, sızım sızım SIZILAR

Yiğitler kucaklaşmış ahırda KATIRLARLA

YAZILAR punto punto kâğıtlara yazıldı

Anaların gözü yaş, yüreğinde SIZI VAR

ÖLÜM burada kurtuluş, acılar diz çöktürür

İZİ VAR her yaranın ölene dek hatıra

İşte, ölmeden ölmek, adına derler ZULÜM

Üç

Kadın

Üç can

Birbirinden

Ayrı ayrıydı

Zemheride donup

Temmuz ayında yanmak

Suya hasret toprak gibi

Daldan düşen yaprak gibi

Sonbaharı görmeden

Sararıp ta solmak

Yel gelip vurdu

Oradan ora

Savurdu

İşte

Can

YAN ANA Kezban'ına, gönül kimlere DÜŞTÜ

YAN ANA su veren yok çilem yoluma DÜŞTÜ

DALDIM hayallere yüreğim KANAR

DALDIM can gölüne aklım hep KANAR

Hastanede ayak işleri yaptı

Bir yandan da

Güzelliğini gizlemek için

Sık sık

Eski kefiyesiyle

Gizledi güzelliğini

Hatip Mustafa'sı Yemen'de

Bu eller başka eller

Bir zaman bizim eller

Köpekleşti yabanın dölleri

Sırtımızdan hançerlediler bizleri

Sattılar biz üç otuz paraya

Soluk benizli İngiliz subaya

Gördüğüm acı, zulüm, bu çöllere bel bağlama

Gördüğüm düğüm nefes, her dala bez bağlama

Yaz ayında sıcaklar burada yakar kavurur

Yaz sözümü yazıcı, esirlik yakar kavurur

Yanana su bile yok, burada hasretim kara

Yan ana Mustafa’na, çöllerde bahtım kara

Yuva yapıyor bütün kuşlar

Dört mevsimde

Dokuz yıl askerlik yaptı

Trablusgarp, Yemen, Şam’da

Hem anası hem bacısı,

Yolunu gözledi damda

Elleri işte, ufukta kaldı gözleri

Gözleri acının aynası

Acının aynası yansırsa göze

Göze bak, gerek yok söze

Söze susarak başlarsa eğer

Eğer başını önüne, dinleyen canlar

Canlar

Canlar bizim

Bizim canlar

***

Hatıp Mustafa

Kudüs’te askerken

Gördü muallâk taşını

Elleriyle dokunup

Sürdü yüzünü

Şam’da yıllarca askerlik yapıp

Dindaşlarından ihanet ve çöl zulmünü gördü

Yemen’den Filistin’e

Oradan Çanakkale’ye

Ölmemek için öldürmek

Derken

Döner köyüne

Anacığının yanına

Bir mühlet

Her şey yolunda giderken

Kendini rahat sanıp

Evlendi Kezban’la

Çiçeği burnunda damat

Askere alınır yeniden

Bursa, Eskişehir, Tavşanlı, Kütahya hattı

Uşak, Dumlupınar, Seyitgazi istikameti

Taarruza geçer Yunan üç koldan

On Temmuz 1921’de

Bir bomba patlar Mustafa’nın yanında

Şarapnel parçası gelip saplanır gırtlağına

Deler özeğini

Oracıkta düşüp bayılır

Gözlerini açtığında

Anlar esir düştüğünü

Çok sonra Mustafa’nın düşen künyesini bulur Türk birlikleri

Öldüğünü haber geçerler birliğine

Anam anam

Canım anam

Söyle bana can anam kimin için doğurdun

Dokuz yıldır askerim bitmez oldu bir türlü

Yün yerine zamanı kirman ile eğirdin

Burnumda tüter oldu köyüm, ovalı kırlı

Düşüme giriyor Kirazlı’nın başı karlı

Beni korumak için bilmem kaç kez bağırdın

Cehenneme dönüyor içim, yüreğim harlı

Yamandır yaban eller yolları zorlu

Duyar oldum sesini, düşte adım çağırdın

Yel getirdi kokun bana, ayvalı, narlı

Esirim esir burada

Duyan yok sesimi

Şarapnel parçaladı göğsümü

Bir düşman dipçiğiyle

Kendi ülkemde esirim esir

***

Hasretlik çeker Mustafa esaret altında

Gül yüzlü güzel Kezban’ın hayali

Aklında çıkmaz bir türlü

Kalır kendisiyle baş başa

Derin bir of çekerek;

“Deryaları gözyaşında damlada

Akıtarak Kezban diye dökerim

Ateşten aldığım kızgın çeliği

Avuçladım, Kezban diye bükerim

Yanardağa döndü içim yanıyor

Bir yıl oldu hâlâ içim yanıyor

Halim gören gâvur deli sanıyor

Ben bu derdi Kezban diye çekerim

Saçlarını savurarak estin de

Zalim felek söyle bana kastın ne

Sürünerek iki dizim üstünde

Dermansızım, Kezban diye çökerim.

Yaralarım sızlar oldu derinden

Ne istedin benim gibi birinden

Kanlı canlı avuçlayıp yerinden

Ben bu kalbi Kezban diye sökerim

Dedi, kapadı gözlerini.

Özgür olmanın hayalleriyle Kezban’ı aldı

Al bir ata binip kendi dünyasına sürdü atını.

Bülbül oldum gül isen

Ağaç oldum dal isen

Doymak ister bu canım

Kovanlarda bal isen

Yücelerde gezerim

Kezban’ımı süzerim

Acı düştü içime

Hasretliği bozarım

Mustafa Derya

Toplam dokuz yıl askerlik yapar

SONU

Şehitlik haberi gelince bir gün

Dünyası yıkılır Kezban’ın

Dul kalmıştır artık

Boynunu bükerek

Döner köyüne

Dönmesine döner de

Yine de yitirmez umudunu

İnanmaz öldüğüne

O da

Mutlaka

Dönecektir

Bir gün evine

Yollarda kalır gözü

Güneşin battığı yöne

Ilgın Ovası’na bakar günlerce

Yanar yüreği

Ağıt yakar

Ağıtlar üzerine

***

Acı haber çabuk gelir

Mustafa’sı daha ölmeden ölür

Bir gün olsun ayrılmaz

Nöbet tutar

Gök Mehmet’in damında

Yalvarır Tanrı’sına

Ve der ki:

Toprak ekmek

Toprak vatan

Toprak yaratandır

Daha toprak olmamıştır belki

Mustafa’sı hayattadır

Dayanamaz hasretliğe

Boyun büküp

Döner baba evine

Günler geçer

Aylar geçer

Boş bırakmazlar genç dulu

“Şahadet Allah’tandır” deyip

Çalarlar kapısını

Ama boşuna

Mustafa’sına vermiştir gönlünü Kezban

Her gelen talibini

Boş çevirir kapıdan

***

Gel zaman, git zaman

Savaş bitmiş artık

Yıl geçmiştir aradan

Başlar esir değişimi

Bir gün ansızın

Kapıda beliriverir Mustafa

Kurt şaşırır

Kuş şaşırır

Şaşırır börtü böcek

Konu, komşu şaşırır

Kezban

Dönmüştür bir kez baba evine

Dönemez aylarca özlediği yuvasına

Gönlü aklına küsmüş

Bugünlerde

Ayrı yaşar oldu

Bitip tükenmez ışığın

Avuçlarından yitip gittiğini görür

Yine de

Hasretlik büyür yüreğinde

Düşlerine saklar gerçeği

Ağıtlar acısını dindirir

Türküler umudu olur

Koku alır

Kuşların kanatlarından

Yol içinde yol gözler

At Uçuran Dağı kadar gamlı

İncirik Deresi gibi yaslı

Her gün içi içine yer

Günden güne büyür özlemi

Ah dedikçe

Ciğerleri sızlar

Döner

Çaresiz

Mustafa’ya

İlk göz ağrısı

Tek sevdiği odur

Birlikte tüketmek için

Kalan ömrü

İki ateş

İki beden

Sarılırlar kırk bin yılın hasretiyle

Birbirine sarılırlar

Ölüm ayırana kadar

***

Oğul oğul

Can oğul

Siyaset günü gelince

Yine çıkacaktır ortalığa

Din bezirgânları

Ruh tecavüzcüleri

Bedavacılar çöreklenecek

Açtık ya bir zamanlar

Buğday kokulu

Tuzlu sular içmiştik ya

Bedavacıya çıkarırlar adımızı

Kemiklerimizi satar bunlar

Ey ahlaktan yoksunlar

Söz etmeyin namustan

Çıkartın kanlı elbiselerinizi

Yüzünüz varsa eğer

Çekin üstümüzden

Çekin kirli ellerinizi…

Mustafa "Hatip" 1956 yılında ölür. Kezban nere-deyse yarım asır ona sadık kalarak evlenmez ve 2003 yılında 102 yaşında Hakk’a yürür…

Kaynak: Kızları Ayşe ve Fatma Demir.

-2-

DELİ İBİREM

Meğer giden gelin benim gelinmiş.

Savaş yıllarında köyümüzden İbirem emmi (Deli İbirem) ile köyün en güzel kızlarından gözel Kebiz’i (İnezlerin Kebiz) evlendirirler. Daha on beş gün olma-dan İbirem emmiyi askere çağırırlar gider askerler giderken anası başlar ağlamaya;

“Atı doru donu sarı, eyerine gonmuş arı

Yiğitlerin içinde İbirem emimin boynu eğri

Allı gelininden havasını almayan guzum.”

***

Acı olur Yemen ilinin aşı

Gizli gizli akar gözümün yaşı

Garibin olmazmış mezada taşı

Sular gibi çağlıyorum

İçin için ağlıyorum

Damat oldum gün görmedim

Dünü güne bağlıyorum…

Elim uzatırım yâre değeyim

Yağmur olup toprağına yağayım

Vatan borcu için başım eğeyim

Sular gibi çağlıyorum…

İçin için ağlıyorum

Damat oldum gün görmedim

Dünü güne bağlıyorum…

Mercanların yeri deniz dibidir

Yalnızlık yanımda dostum gibidir

Günahım, sevabım kefen cebidir

Sular gibi çağlıyorum

İçin için ağlıyorum

Damat oldum gün görmedim

Dünü güne bağlıyorum…

Gurbet gördüm sırmaları giydirdi

Gurbet gördüm zehir zıkkım yedirdi

Bazen yılı bazen anı saydırdı

Sular gibi çağlıyorum

İçin için ağlıyorum

Damat oldum gün görmedim

Dünü güne bağlıyorum…

Yiğit’liğe güvenip de kanmıştım

Askerliği çabuk biter sanmıştım

Kamili’yle bir olup da yanmıştım

Sular gibi çağlıyorum

İçin için ağlıyorum

Damat oldum gün görmedim

Dünü güne bağlıyorum…

***

Mektup yok haber yok İbirem emmi yedi sene askerlik yapar. Askerliği bitirip köye dönerken trenle Ilgın’a gelir. Ilgın’dan Eldeş’in çayıra kadar öküz arabasıyla, geri kalan yolu da yayan yürüyerek köye gelir. Caminin önünden geçip Apillerin evin önünden geçerken. Gaybalıların kapının önündeki pınardan su dolduran bir gelin görür.

Gelinin başında sarı cember, alnında kara çekime vardır, ayrılık çektiği bellidir.

Köyümüzde eskiden kocası ölen kadın başına siyah cember (başörtü) örter, alnına siyah başörtüsü bağlardı. Kocası askere giden başına sarı çember örter, alnına yine siyah cember bağlardı. Gelin olan kıza da sarı cember örterlerdi, sarı, ayrılık demekti.

İbirem’in gelin boylu poslu güzeldi. Gelin testile-rini doldurur sırtına alır önden gider,

İbirem de arkadan takip eder. Hocaların odaya kadar giderler. Ama İbirem giden gelinin kendi karısı olduğunu bilmiyor! “Amma güzel gelin,’’ diye beğenip içini geçiriyormuş.

Hocaların odanın önünde bir kaç köylü erkek varmış. Onları görünce askerden yeni gelen İbirem ile kısa hoşbeş sohbet edip evine vardığında birde ne görsün? Su doldurup giden gelin kendi karısı.

Oturmuş ocak başına tarhana bular (pişirir) İbirem başlar saymaya:

“Kara çekitmeyi çekmiş yüzüne

Endeze şalvarı giymiş dizine

Gelin utanır da bakmaz yüzüme

Meğer giden gelin benim gelinmiş.

Gelinin sırtında iki çatak testisi

Yana gaymış saçlarının örgüsü

Göremedim yüzün örtmüş bürgüsü

Meğer giden gelin benim gelinmiş”

***

A’oğul

Can oğul

Şavaş deyip geçme

Ya ölürsün

Ya öldürürsün

Can dedikleri uçan kuş

Çok tatlıdır oğul

Ölmemek için neler neler edersin

İlim irfan ışığında öğrenerek batıllığı yıkmadan

Döle yatsın diye nice güzelliğe tohumları ekmeden

Toprakların üzerine damla damla alın teri dökmeden

İnsan kendi amacına emek verip yorulmadan varılmaz

Canlar ile düşmanların üzerine beraberce yürüdüm

Kendi nefsim ayakaltı alaraktan kötülükten ıradım

Ben o yârin gözlerinde kaybolarak sonsuzluğu aradım

Yedi yıllık hasret ile ince bele sarılmadan doyulmaz.

İbrahim de köyünde, aç açık, boynu bükük yitip gidenler kervanına katılanlardandır.

Kaynak: Habaibe Gültekin

ÇÖL SEVDALISI TEPEGÖZ

(Mustafa Çavuş) Mustafa SAĞLAM

Bu Tepegöz, Türk Mitolojisindeki (Dedem Korkut) efsanelerinde anlatılan, Oğuzların başına bela, Peri kızından doğma, kafasında tek gözü olan Tepegöz değildir. Bu Tepegöz, Konya’nın Ilgın ilçesine bağlı eski adı Tekke olan Beykonak Mahallesi (köyünde) yaşamış Mustafa Çavuş, (Mustafa Sağlam) 18 yıllık askerliğinin 5 yılını İngilizlere Çanakkale esiri olarak yapmış.

Gözleri iki kilometreden daha ilerisini çok iyi ayırt edebildiği için komutanı ona “Tepegöz” adını vermiş.

***

Akşamın karanlığı

Dik yamaçlara vururken

Kayalar arasına sıkışan kar suları

Sessizliği bozuyor

Özgürlüğün huzurunu muştalayarak

Ve işte

Özgür olmak için

Ölümü kabullenmek gerek.

***

Can

Yaraya

Yara sargıya

Küsüyor isyan edip

Utancından susuyor

Sabah kalkınca

Acını

Bil

Ey can

Açık tut

Yüreğinin

Penceresini

***

Yanıyor alev alev

Dünyanın dört bir yanı

Mustafa

Toy bir delikanlı

Alınır askere

Verirler hüccetini eline

Gönderirler Çanakkale'ye

Dayanmış Çanakkale'ye yedi düvel

Yiğitliği

Gözü pekliği yüzünden

Mustafa'yı

Sancak çavuşu yapmışlar

Çıkarma yapar yarımadaya Anzaklar

Acımasızca bir savaş başlar

Türk tarafının mermisi biter

Süngü takıp

Dövüşürler göğüs göğüse

Düşer yiğitler

Birer birer

Dövüşür yiğitçe

İki taraf da

Tabur imamına varıncaya kadar

Kırılır bütün askeri Türk tarafının

Tabur imamına varıncaya kadar

Kaptırmamak için sancağı

Çıkartıp sapını

Dolar şal gibi bedenine

Geri çekilir

Teslim etmemek için sancağı

Yetişir imdadına

Atıyla yüzbaşı

Atar atının terkine

Ardından gelen düşman kurşunuyla

Delik deşik

Kevgire döner sırtı

Canı pahasına

Kurtarır alay sancağını

Alnından öpüp

Takar madalyasını Mustafa’ya

Büyük komutan

Kemal Paşa

***

Dünyanın en büyük donanmasıyla

Birleşti ordular Çanakkale'de

Ölüm kusan çılgın makinesiyle

Karargâh kurdular Çanakkale'de

Yedi düvel süngü süngü dayandı

Kurşun sesleriyle bebek uyandı

Baştan sona toprak kanla boyandı

Çok yiğit vurdular Çanakkale'de

Ali, Veli, Ahmet, Hüseyin, Cemal

Hekimdi, marabaydı, kimi de hamal

Emretti ölmeyi Mustafa Kemal

Ölüme vardılar Çanakkale'de

Son kez yavuklu resmine bakıp

Hakk’a giderken türküler yakıp

Mermiye karşılık süngüyü takıp

Düşmanı yardılar Çanakkale'de

Gökyüzünden ölüm yağmıştı o yıl

Taşların, toprağın rengi oldu al

İnsan kanı derelerden aktı sel

Candan can verdiler Çanakkale'de

Düşmanlar gönüllü Mehmet görünce

İnsanoğlu acı çekti derince

İki yüz elli bin canı verince

Korkudan durdular Çanakkale'de

Kapladı semayı içli ağıtlar

Bu şanlı destana yetmez kâğıtlar

Ardına bakmadan giden Yiğitler

Hesabı sordular Çanakkale'de

***

Savaş sonrası evine döner Mustafa Çavuş

Evlenir

Barklanır

Karışır çoluk, çocuğa

Rahat yok insanlara bu savaştan

Tokmak iner yine kuru deriye

Tellal

Tellallığını yapıp

Bas bas bağırır:

"Duyduk duymadık demeyin

Duymayanlara söyleyin

Yüce devletlimizin buyruğudur

Askere alınacak eli silah tutan herkes"

Yeniden asker yolunda Mustafa Çavuş

Önce Muş'a

Oradan Huş'a

Arap çöllerinden

Yemen ellerine

Savaşın bile adı başka bu çöllerde

Savaşır

***

Mustafa Çavuş, binlerce metre uzakları çok iyi seçebildiği için komutanı tarafından ona “Tepegöz” lakabı verilir. Birçok asker arkadaşı adını bilmez bu yüzden. O'nu hep "Tepegöz" diye çağırırlar.

Savaş

Düşman ile değil sadece

Yaban elinde

Bilmedikleri gurbetle

Bilmedikleri çölün

Savrulurlar rüzgârında

İngilizler

Anadolu’dan gelen yardım yollarını kapatırlar önce. Arap Yarımadası’nda bütün halkları isyana teşvik ederler

Başarırlar da

Bir yalan

Bir dedikodu

Fısıldarlar bütün Arapların kulaklarına

Filistin'den

Yemen'e kadar

"Türkler kaçarlarken, sizlere kaptırmamak için altınlarını yutuyorlar," diye.

Kanı bozuk

Sözde dindaşlar

Yakaladıkları her Türk'ün

Sorgusuz sualsiz

Meşhur kavisli Arap kamasıyla

Diri diri deşerler karınlarını

Altın ararlar kanlı elleriyle

Can çekişen Türk askerlerinin midelerinde

Vatanları için değil

Altınlar içindir öldürmeleri

Sağ salim kalmayı başaranlar

Aç kalırlar

Açıkta kalırlar

Açlık neyse

Yenik düşerler kum fırtınasına

Tükenince yiyecekleri

Ot yerler

Sonra

Ayaklındaki manda gönü paramparça çarıklarını

Yerler, hem de pişirmeden

Baş gösterir hastalık bütün askerlerde

Sıtma, kanlı ishal

Derken bir bir ölümler gelir

Kalanlar esir düşer

Yemen ellerinde İngiliz’e

Önce esir kamplarında

Başım göğe savruldu, eller sana çevrildi

Yürek yanıp kavruldu, gövde yere devrildi

Aklım bile sivrildi, ne söylesem nafile

Bulutlar verem olmuş dertleri beni buldu

Burası gazi dolmuş, ölmek için kim kaldı

Yaşamın rengi solmuş, ne söylesem nafile

Günler haftaları

Aylar yılları kovalar

Evlendirirler esir Mustafa Çavuş'u

Yemenli bir Acem kızıyla

Yemen erkekleri savaşlarda telef oldukları için iş yapacak ve çoğalacak erkek kıtlığı yaşanır o günlerde Yemen’de. Tek çare esirleri Yemenli kadınlar ile evlendirmek olur.

Mustafa Çavuş da bir Yemenli kadınla evlendirilir ve beş yıl kalır Yemen'de. Ev, bark sahibi olup, çoluk çocuğa karışır.

Anadolu paylaşılır. Padişah tahtı düşmana bırakır. Osmanlı resmen Sevr anlaşmasıyla müttefik güçlerin sömürgesine dönüştürülür. Ortada devlet olmayınca esirler de evlerine gönderilir.

Mustafa Çavuş karısını getiremez. Apar topar gemiye bindirilip Anadolu’ya gönderilir. Dönüş yolunda Kızıl Deniz'de kum fırtınasına tutulur ve 43 gün denizde kum esiri olarak kalırlar.

Mustafa Çavuş, köyüne, evine önceki karısına döner. Döner dönmesine bu defa da Anadolu'da Mustafa Kemal ve arkadaşlarının öncülüğünde kurtuluş mücadelesi başlar.

Yine askerlik

Yine savaş

Yine ölmemek için

Başlar öldürme günleri

Barut

Kan

Ceset ceset insan

Aklının yarısı Tekke köyünde

Yarısı Yemende

Vücudu savaşta

Ne sevdalar yaşadım bir bilsen, Mecnun’un çöllerinde

Ne cefalar çekmişim zalimlerin ellerinde

İşkence ettiler karanlık izbelerde

Ser verdik sır vermedik cellâtlara

Özgürlüklerden çok uzakta

Susamıştık barışa

Sevgiye aşka

Güneşe

Can

***

Ben

Anadolu’nun bozkırlarından

Umudunu gurbete vuran

Sevdayı

Hasretliği

Acıyı bilenim

Ben

Acılar diyarından gelen

Yaban elin gurbet çocuğu

Sırtlayıp geldim

Bütün acılarımı

Yoruldum

Yorgun düştüm

Yılların özlemiyle

Bütün inancımla

Bütün güvencimle

Avuçlarına bıraktığım

Kalbimden vuruldum

İki elim böğrümde

Düştüm iki dizim üstünde

Sürüne sürüne

Ulaşmak için sana

Umutsuzluğun umuduyla çırpındım

Uzattım elimi

Yaşamak için

Tutunacak bir dala

Ellerim boşluğa

Yüreğim acılara düştü

Vay benim deli gönülüm

Yine düşürdün acılara

Acır içim

Kanar yaralarım

Gökyüzünün yıldızınca

Kaç bin yılın özlemi vardı

Savurdum bütün deliliğimle sevdamı

Hayallerimi ördüm

Nakış nakış

Sevdim

Binlerce sabır adına

Sevdayı bildiğim kadar

Başım

Yine duman duman

Bir kara sevda düştü gönlüme

Kekliklerin sektiği

Kekiklerin koktuğu

Dağların doruklarına saldım kendimi

Sıyrılıp kabuğumdan

Avazım çıktığı kadar haykırdım

Bulgur

Soğan kokulu sesim

Ulaşmaz bir türlü sana

Acılarımı paylaştım

Dağların taşı toprağı

Kurdu kuşuyla

Koklaştım söyleştim

Korktum, korkum rüzgârın uğultusu oldu

Sarıldım bütün ağaçlara

Saldım

Saldırdım sarıldıklarıma

Oysa gönlüm

Bir deli hasret

Yıkar duvarları

Bir kıvılcım ateşe

Patlamaya hazırım

Eli yaşamaktan

Beceremedim beni yaşamayı

Kendi içinde büyür yara

Susar diller lal olur

Yangın büyür

Çevrilir hara

On bin acının arsızlığıyla

Haykırır acılar kendini

Karanlığa sıkılan kurşun gibi

Sessizliği boğarak öter gider

Dövülmüş

Sövülmüş

Kovulmuşum

Hasretinden

Özlemin özüne düştüm

Cehennem ’de ateşin közüne düştüm

Yandım, yandım da piştim

Ayrılık acısı düştü içime

Şiir şiir

Türkü türkü

Kelimeler döndükçe heceye

Mısralar dize gelip

Diz çöktü önümde

Haykırırım acımı

Mıh gibi saplandı içime

Susuz çöle döndüm

Dudaklarım yarık, yarık

Sana düştü deli gönlüm

Sevdan bende buruk, buruk

Çöl sıcağı değil, içimi yakan

Yüreğimi hoplatan

Dudaklarım çatlatan

Beni

Beni yakan sen oldun sevdiğim

Yangınlar diyarındayım

Volkana döndü içim

Alev alev ağzım

Kurudu dilim

Oysa şimdi

Uzak diyarlardayım

Hasretliğim çılgına döndü

Ulaşmıyor bir türlü sana sesim

Buralarda boğularak yitip giden ses değildim

Tutku tutku sevdayım

Yürek yürek kavgayım

Katmer katmer gülüm

Petek petek balım

Şiirim demet demet

Mızrap olup tellerde

Bağırdım avaz avaz

Türkü türkü çığırdım

Dağ başında

Çalı dibinde

Bir çobanın dilsiz kavalında

Yanık yanık ses oldum

Oysa bir düşman elinde esirim şimdi

Haydi

Doğrultsun silahını

Çevirsin üstüme namluyu

Nişan alıp kalbimin orta yerine

Bas tetiğe

Bütün nefretiyle mermilerin kussun üstüme

Ateşi ateşle

Gülü kanla

Seni canla yıkadım

Bir gariptir şimdi duygularım

Sarmaşık olup sardım

Sana dolaşır bütün sevgilerim

Yine de

Darmadağın düşlerim

Seni alıp

Nakış nakış işlerim

Be gülüm

Olmasa

Olmasa kahpece gelen ayrılıklar

Olmasa ölüm sessizliği

Ağarıyor artık saçım

Pare pare oldu içim

Haydi, dayan be yüreğim dayan

Sen

Sen acıların bin türlüsünü tattın

Buna da alışırsın

Haydi

Haydi, dayan yüreğim

Dayan dayanabilirsen...

***

Vay

Vay anam

Neler yaşadık

Karanlığın içinde

Dağları da göstermediler

Göstermediler dağlarda, güneşi

Yaktırmadılar dağ başlarına ateşi

Ve kucaklaşamadık özgürlük dolu günlerde

Ne Mecnun ettiler, ne Leyla’yı bulabildik çöllerde

Sevdamıza yasaklar koydular, karanlık izbelerde

Başımıza yağmur yerine zulüm yağarken

İşkenceler çektik, yattık kuru yerlerde

Çöller zindan oldu güneş doğarken

Sevdalar yasak mı dinler be!

İnip kalksa kırbacın

Yürek dayanır

Sesimi

Duy!..

***

Gül yüzlü cananım

Benim nazlı sevdiğim

Esir düştüm esaretteyim

Ahmaklara mahsustur

Gözyaşında boğulmak

Mucizeler

Umudun bittiği yerde

Rastlantılardır olanlar

Ne kadar küllenirse küllensin

Köz, özde kalır

Dönmesem de bir gün

Sakla hüznümü

Sabır gizlenmiş kehribar tanelerini koklarken

Belki hasretle hatırlarsın beni

***

Karayılan bile

Işığa borçludur karayılanlığını

Ağlamanın

Gülmenin rengini göremedik

İnsanı ilkelleştiren hayattır

Şimşekler çakıp

Gök gürlediğinde

Yarılır gökyüzü tepeden tırnağa

Tüm canlılar

Aynı dili konuşmasalar da

Bilirler hayatın anlamını

Makamı bozuk ezan sesiyle irkildim

Başka hayallerde buldum kendimi

Ne minare şerefesi

Ne de yüksek bir taş üstü

Okunmayacak bundan sonra

Bu topraklarda bu ezan

Toprakların dilsiz yabancılaşması gibi

Yitip gidecek bu ses buralardan

***

DİLİM dilim bölündü, etten yapılı GÖNLÜM

Gönlüme söz geçmiyor, susmaz oldu şu DİLİM

Kızgın ateş tutmaktan yanıyor iki ELİM

ELİM, ben sana artık, düşmesin sana yolum

Düşman gelip

Çiğnedi toprağı

Büküp dalı

Kopardı yaprağı

Namussuzlar

Evleri yakıyor

Gözler izlerken

Gönül acı çekiyor

***

Açlığın sınırında

Korkuyu avuçlayıp

Ateşi içtik iliklerimize kadar

Rüzgâr taşımıştı çığlıkları o gün

Ölenler için zaman dönmez

Ölmenin hissi yok

Ölüm hissetmedikçe

Paylaşamadık

Sırtımıza yağan yağmur damlasını

Denizi nasıl paylaşacak insan

Çevirdim yönümü

Hakka açtım elimi

Yaşadım anı

Köze bastım dilimi

İçime atıp

Kovdum iblisi

Her gün aç yatıp

Sildim ekmekte isi

Terbiye ettim

Bendeki dokuz nefsi

***

Başka olur

Zulüm dayağının kahrı

Minnet etmedim asla

Bir omuzu düşüklere

Tohumlar döle yattığında

Ağladı toprak

Gökyüzüne asılmış dev kandil gibiydi

O an tepemizden doğan güneş

Ne dili, ne dini, ırkı olmazmış

Gözyaşının rengi yoktur

Ağıt dediğinde her yerde aynı

Gözyaşının rengi yoktur

Feryat edip yüreğinin közünü

Ağlayarak söyler ana sözünü

Ağıtlarla gelin eyler kızını

Gözyaşının rengi yoktur

Davulla, zurnayla asker uğurlar

Askerini mani ile ağırlar

Duyamaz feryadı gönlü sağırlar

Gözyaşının rengi yoktur

Ana acısına dayanmaz dağlar

Acıya dayanır karalar bağlar

Haykırır dilleri Yiğit'çe çağlar

Gözyaşının rengi yoktur

TEPEGÖZ ÇÖLDE BIRAKTIĞI

AİLESİNE DÖNER

A’oğul

Son kar taneleri düşerken yere

Yüreğin çözülür

Yüce dağdan aşağı

Serin sulara doğru akarken

Nice yollar dizlemiştim

Yıllar yılı gözlemiştim

Arzu duyup özlemiştim

Dilim ile Dilim ile

Tomurcuksun daha yeni

Nasıl mutlu ettin beni

Karşılamak gerek seni

Gülüm ile Gülüm ile

Seni her an uslayacam

Yağmurumla ıslayacam

Çiçeğimsin besleyecem

Elim ile Elim ile

Durma öyle bir başına

Gözleri kapalı

Uçurumun başında

Çaresizlik

Acizlerin işidir

Ölmenin zamanı değil

Ölümüne sevmesini bil

Amacı olan ölüm

Amaçsız yaşamaktan iyidir gülüm

Aç gözlerini

Bakmayı öğren

Dinle yüreğinin sesini

Ölmenin zamanı değil

Ölümüne sevmesini bil

Yaşamak, sevdalanmaktır

Sevdalanmak,

Yeni bir can yaratmaktır

Doğum yapan analar gibi

Acısına dayanmalı sevdalanan...

DÜŞTÜ sesi duyduğum, sanma beni BUDALA

DÜŞTÜ gönül bilinmez, gelip kondu BU DALA

ASMAYA götürürken kırbaçlasan DALIMI

ASMAYA bıçak çalma, kurutursun DALIMI

Sen

Ahımı

Arşa çıkardın

Gelme desem gönlüme

Gel desem aklıma ziyan

Bir ömür boyu eli yaşamaktan

Yaşayamadım kendimi bir türlü

Yükselir çığlıkları, arşa ulaşır boyu

Kıvrım kıvrım bükülür, naza çeker kendini

Öfke kından çıkarsa yıkar kendi bendini

Eriyen demir değil, ateş doğurdu suyu

Saklı durur özünde her gerçeğin sırları

Gizemler arasında çözülmeyi beklerken

Zerreden ol evrene var olmayı eklerken

Hiç kimseler göremez, gördüğüm şol yerleri

Halaya durdu kavga, semah döner düşlerim

Güneş değmiş gözüme, ay sevdama yetişe

Deryalar suya hasret, alev öksüz ateşe

Cehennemden geliyor, gözlerimde yaşlarım

Göz yanılır elbette, aramayın biçimde

Güzelliği taşıyor, sancısı var içimde

***

Aklı Acem kızında kalır.

Tepegöz’ün aklı takılı kalır Acem kızında

Gözlerini yumar yummaz dikilir karşısına

Her gece uykuları bölünür

Kan ter içinde acıyla kıvranarak uyanır

Geçmişe takılıp

Düşlerini mahkûm etmektense

Karar vermeli insan

Ölmeden önce son kez kucaklayıp öpmeli sevgiliyi

"Geride bıraktım Acem kızını

Kaybettim gül yüzlümü

İçimdeki çığlığı

Gidin Yemen'e göçmen kuşlar

Gidin

Hayallerimi getirin bana

Geri getirin yaşam sevincimi

Aş acıyınca

Güneşin de rengi değişiyor

Cennetteki köşkü nidem

Oturacak yerim yoktur

Huri kızlar sizin olsun

Sarılacak yârim yoktur

Rüzgâr olup

Salsam kendimi çöllere

Sürsem yüzümü

Kızgın kumlara"

Bilmediğin suda coşup çağlama

Boz bulanık çayda akarsın gönül

Bin bir emek ile kurduğun bendi

Gün gelir de kendin yıkarsın gönül

Giden gider geri döner sanma ha

Gidenlerin arkasından yanma ha

Seviyorum diyenlere kanma ha

Birçok pencereden bakarsın gönül

Canan diye bu canını yorduğun

Ateş düşse tanıyamaz sardığın

O gönlüne, ellerinle kurduğun

Sarayı ile köşkü yıkarsın gönül

Bir sevenin varsa dünyaya değer

İçten içe sevmek zor imiş meğer

Akılsız başına kanarsan eğer

Ancak sen kendini yakarsın gönül

Ne demişti büyükler:

“Gönül ferman dinlemez”

Gönlü düşmüştü başka güzele

Kudretten sürme çekmiş gözlerine

Dudaklar arasında dilim

Tadı damağımda

Gül yüzüne boyalar sürme

Gülün kokusunda duydum

Bülbülün sesini

Karanlığın içinde

Bir kıvılcım gibi

***

O gün

Güneşin

Ve Cehennemin bile

Buz tuttuğu zamanlardan biriydi

Cennetin melekleri

Katliam yaptılar

Kinin ekildiği topraklarda

Sevgi mi yeşerir?

Allah ile dövüşüp

Şeytan ile sevişenler var oldukça

Kurşun ağırlığında gök

Gürültüsü

Tanrı'nın öfkesi gibi

Çığlıkları

Kulakları patlatırcasına

Yok oluşun

Sessizliğin bataklığında

ölüm kol geziyor

Birilerinin mutluluğu için

İlla ki ölmek mi gerekiyor?

Yatırın tenimi, döşümü açın

Milyar milyar olup canda yaşarım

Yaşarım bugünü, ezelim için

Ahir’i zamanda arar şaşarım

Şaşarım kavgaya, boşa dövüşmem

Göğsüne değmeden asla sevişmem

Bir Allah’lı kırk bin dine değişmem

Ateşler içinde yanar pişerim

Pişerim ocakta mahir elinde

Yana yana türkü oldum dilinde

Sürüklenip durdum sevda selinde

Karıncanın gölgesiyim, koşarım

Koşarım Acem’e bazen Yemen’e

Yerin göğün sahibiymiş kime ne

Ne gerek var ‘gel yanıma’ demene

Bulut olup dağdan dağa aşarım

Aşarım engeli sana varmaya

Sevdanın önünde secde durmaya

Gerek var mı kapı kapı sormaya?

Yol içinde nice yola düşerim

Düşerim peşine kuzu gibiyim

Yapraklı ağacın özü gibiyim

Teknede hamurun tuzu gibiyim

Fırında ateşe salsan şişerim

Şişerim ırahmet yağarken yere

Aşk, aşk ise eğer bakılmaz sere

Kırk yılı sığdırıp ölsem bir kere

Hem bulanıp, durularak coşarım

Coşarım, doğrusu gelse odunun

Kırk bin manası var Elif adının

Kölesi olurum seven kadının

Geçeceği yola güller döşerim

Kalbinin attığı yermiş

İnsanın evi

Kıymetini bilmediğimiz hayat

İnsanın başına bir kez geliyor

Acıyı

Kalbinde taşıdıkça

Uzaklaşırsın mutluluktan

Bilemezsin elbet gurbet adını

Dolanı dolanı dağlar aşmadan

Seçemezsin iyi günde dostunu

Kara gün görmeyip dara düşmeden

Gurbet bende, ben gurbette yanarım

Sılamı özledim nasıl dönerim

Hakkı bilmeyen can hakka varamaz

Özü çürük olan bize yaramaz

Bunca cehaleti gözün göremez

İlim irfan ile dolup taşmadan

Gurbet bende ben gurbette yanarım

Sılamı özledim nasıl dönerim

Yiğit'in derdini sormayan bilmez

İkrar veren insan yolundan dönmez

Yüce dağda karın kıymeti olmaz

Harlı ateşlerde yanıp pişmeden

Gurbet bende ben gurbette yanarım

Sılamı özledim nasıl dönerim...

***

Boşuna yürüme karanlık yolda

Yol şaşırır, dar görünmez

İlim durur iken kula sarılma

Hak bilmezsen nur görünmez

Derdini dert ile kürü bakalım

Gönlünü yerlerde sürü bakalım

Kızgın sac üstünde yürü bakalım

Yanmayınca har görülmez

Satılıyor her şey haraç, mezatla

Etrafını kollayarak gözetle

Demem o ki velhasıl özetle

Yok, bilmeden var görülmez

***

Aşk gibi kızgın

Orman gibi uysal

Dağ gibi sağlam

Rüzgâr gibi ati

Tüy gibi hafif

Gök gürültüsü gibi uğultulu olmalısın

İnsansın

Her yüzde pencere açıp

Bakma içine

Dert dediğin şeyi

Gezlere bakıp

Sözcüksüz anla

Dikensiz gül neye benzer

Batmayınca tadı olmaz

Gönül nazlı yâri özler

Yatmayınca tadı olmaz

Ağaçlarda biter yemiş

Seven canlar neler demiş

Aşk zehiri acı imiş

Yutmayınca tadı olmaz

Yiğit kime yaren olsam

Kuş misali gönlüm salsam

Gül dalına varıp konsam

Ötmeyince tadı olmaz...

Mustafa Çavuş

İki el

İki yürek arasına sıkışıp kalır

Kâh Acem kızına,

Kâh köyüne döner

Son yıllarını

Köyünde,

Hasret ateşiyle yanarak geçirir

Bıktım artık taşımaktan ben beni